Sinds een jaartje of 70 is het Waddeneiland Terschelling onlosmakelijk verbonden met de Hogere Zeevaartschoolvereniging “Willem Barentsz”, ook wel WBS genoemd. Om de relatie tussen de bewoners van het eiland en de, toch vaak van buitenaf komende studenten een beetje te stimuleren werd er dit jaar een nieuw fenomeen in het leven geroepen: De Terschellinger Zeepkistenrace. Dit evenement werd geheel door de studentenvereniging georganiseerd en was toegankelijk voor alle eilanders.
Nadat de geruchten al een tijdje in de rondte gingen was het afgelopen zaterdag dan eindelijk zo ver. Het deelnemers veld werd gesplitst door 2 leeftijdscategorieën, de pupillen en de veteranen. In de jongste categorie waren er 5 teams die aan de start verschenen, bij de veteranen waren dat er zelfs 11. De race bestond uit 3 heats, in de eerste twee heats lag de nadruk vooral op hoe goed gelagerd de zeepkist was, en werd een klassement opgemaakt met de gemiddelde tijd over 2 runs. De 3e heat was optioneel, hier draaide alles namelijk om spektakel. Waar het midden stuk in de eerste twee heats juist het snelle/ rechte en makkelijke deel van de run was, was dit deel nu onderbroken door een schans.
Iets voor half 12 op de zaterdag ochtend van 18 april ’15 meldde de eerste zeepkisten bij het sneijderspad achter hotel Bornholm zich voor de technische controle. Deze technische controle was vooral gericht op de ‘zeewaardigheid’ van de zeepkisten, en hun capaciteiten om te sturen en te remmen. Al heel gauw werd het de jury duidelijk dat snelheid niet het voornaamste doel van de meeste zeepkisten was. Maar dat men toch meer waarde hechte aan de artistieke kant van hun vervoersmiddel. Heuse kunstwerken verschenen onder de ogen van de jury, die naast de technische controle ook de taak had om een originaliteitsprijs uit te reiken. Van kinderboerderijen, trekkers tot kliko’s op wielen, niets was de deelnemers te gek. Er waren zelfs teams die dit evenement gebruikte om een politiek statement te maken met een prachtige boortoren op wielen.
Toen de jury haar aantekeningen eenmaal had gemaakt kon er vanaf half 2 gestart worden. Onder geweldig commentaar van de Frank Snoeks en Evert ten Napel van de WBS, ook wel Wouter en Sjon genoemd, sjeesde de deelnemers een voor een vaar beneden. Na de eerste heat werden de tijden verwerkt en kreeg de ongeveer 300 man publiek de mogelijkheid om even een broodje hamburger of beenham te halen, en daarna weer een lekker plekje op te zoeken in het zonnetje. Na een halfuur waarin de zeepkisten zich weer gereed konden maken voor heat 2, gingen we weer los. Je merkte aan alles dat de teams die “alleen voor de gezelligheid” meededen net zo fanatiek werden als de prestatiegerichte teams. Toen de schans aan het begin van de 3e heat eenmaal op positie lag merkte je toch wel dat er bij de deelnemers en tussen het publiek wat meer spanning begon te leven. Zo kroop de menigte steeds dichter op de dranghekken om niets te missen van het vliegende spektakel wat op het punt stond te beginnen. En tussen de deelnemende teams heerste de twijfel of de zeepkist wel echt zo sterk in elkaar gelast was als gedacht. Al met al gingen er een stuk of 10 zeepkisten met waaghalzen en al over de schans. Wonder boven wonder voor sommige konden de zeepkisten zelfs na een stukje vliegen weer op alle wieltjes terecht komen. Ook het veiligheidsteam, wat de hele dag nog niets had hoeven doen, dacht op een gegeven moment dat de dag ten einde was. Echter kwam bij de op een na laatste zeepkist dan toch hetgeen waar het publiek klaarblijkelijk om zat te smachtte: een crash. Het team ‘van de kaart’ kwam met een rotgang naar beneden nam de jump en lande keurig weer op al haar wielen. Althans dat leek in eerste instantie het geval te zijn, toch zakte de zeepkist een beetje door zijn voegen, verloren de heldhaftige inzittende de controle over het stuur, en lande na een paar acrobatische rotaties netjes in de bosjes. Gelukkig bleek al snel dat er niets anders dan de zeepkist schade had. Toen ook de derde heat ten einde was en er snel nog wat broodjes en blikjes fris voor onderweg werden gehaal werd het evenement op het sneijderspad beëindigd.
Nadat iedereen de tijd heeft gehad om avond te eten, zich om te kleden of op te maken, vond rond een uur of 9 de prijsuitreiking plaats in de Braskoer. De eerste prijs in het pupillenklassement ging naar team TURBO. Bij de veteranden viel de hele top 3 in de prijzen. Op nummer 3 eindigde het team wat van het padje eehh… ‘van de kaart’ heette. Op plek 2 eindigde het team wat zich pas de dag van te voren had opgeven en toevallig ook een van de sponsoren van het event was, namelijk het team van fietsenverhuur Tijs Knop. Maar met als enige een gemiddelde tijd van onder de 31 seconden, was de winnaar wel duidelijk. Bas en Seun die in hun natuurlijke habitat de Kliko naar beneden denderde waren deze zaterdag gewoon de beste. De originaliteitsprijs ging naar de beestachtige mooie kinderboerderij, of dat te maken had met het feit dat dat het enige dames team was… ik zou het niet durven te zeggen.
Wij als WBS hebben in ieder geval volop genoten deze prachtige dag, en wij hopen dat dat wederzijds is. Ook zien wij nog geen belemmeringen om nu al aan de nog snellere kist voor aankomend jaar te gaan beginnen.
Namens de evenementencommissie WBS Terschelling – Harmen Komin