Zaterdagochtend 22 september, na een zomerstop die eeuwen leek te duren, met een team wat voor de helft nieuw is en slechts een paar goede trainingen op zak was het alweer tijd voor de eerste wedstrijd van het najaar seizoen. De Slag om Makkum wel te verstaan, 15 kilometer roeien over het verraderlijke water van het IJsselmeer, waarbij het weer ieder jaar voor de hoofdmoot de wedstrijd bepaalt. Zo ook dit jaar, want in de week in aanloop naar de wedstrijd stond er al een harde westenwind, en op de dag zelf zou het de gehele dag west 5 bft waaien.
Met dat in het achterhoofd werd om half 6 de wekker uit gezet, en na een bak koffie en een licht ontbijt koers gezet naar de veerhaven. De sloep wordt aan boord gebracht, en ook de roeiers verzamelen zich in de salon van het MS Friesland. Eenmaal geïnstalleerd komen de pannenkoeken en appeltaart op tafel, en komen ook de eerste speculaties op gang. Vanwege de harde wind had de organisatie besloten om de route te verleggen, en de luwte van de Afsluitdijk op te zoeken, en aan boord werd duidelijk dat de route ook zou worden ingekort naar 12 km. Dit gooide natuurlijk de vooraf gemaakte planning overhoop, dus in allerijl werden de berekeningen opnieuw gemaakt, en met die informatie op zak konden we in Harlingen van boord.
De klaarstaande bus werd volgeladen, en de eerste groep ging onderweg naar Makkum, wat zo dichtbij is dat eerder was besloten om op en neer te rijden, in plaats van een extra auto te huren. Toen de bus retour kwam werd de sloep aangehaakt en ging ook het tweede deel van het team richting de wedstrijdstad. Daar aangekomen werd de sloep gereedgemaakt om te kranen, en na een toch wel aanzienlijke wachttijd kon ze te water worden gelaten. De trailer werd geparkeerd en voor de bus werd een plekje gevonden vlak bij start/finish, waarna omgekleed kon worden en klaargemaakt voor de start. Die werd echter een half uur uitgesteld, omdat nog niet alle sloepen te water waren, dus de nieuwe starttijd werd voor ons 13:05.
Aan de start troffen we een oude bekende: de Yellowfin uit Amsterdam. Afgelopen HT en MPM is gebleken dat de ongeveer gelijke snelheid van beide sloepen een prima drijfveer is, dus de motivatie zat er goed in. Met nog een minuut te gaan dobberen we richting de startlijn, waar de speaker aftelt; 5, 4, 3, 2, 1, start! Met krachtige klappen trekken we de gang in de sloep, en de Slag kan beginnen. Bij de Feadship loods het hoekje om het Makkumer Diep op, waar de wind zich al goed laat gelden. De Yellowfin kruipt op de staart, en al snel komen de eerste golven voorbij, die een voorbode blijken voor wat nog komen gaat. Eenmaal op het IJsselmeer kunnen we laten zien waar we van gemaakt zijn, en wat het voordeel is van trainen in slechte weersomstandigheden. Nog voor het laatste boeienpaar hebben we het leeuwendeel van de sloepen die voor ons gestart waren ingehaald. De golven komen schuin van bakboord in, en we ploegen er stuk voor stuk door. Op een paar schoonheidsfoutjes na gaat het prachtig, terwijl de Yellowfin aan de horizon verdwijnt en die andere oude bekende, bekend als de Azorean High, maar heel langzaam inloopt.
Bij de eerste keerboei nemen we een klein slokje, om de tocht tegen de golven in te vervolgen, nu schuin van stuurboord in, en iets meer van voren. Gestaag lopen we in op de Bergenvaarder, de laatste sloep die voor ons gestart is, al moeten we uiteindelijk wel toegeven aan de snelheid van de Azorean. Bij de tweede keerboei kon de terugreis beginnen. We draaien nu met de wind en golven mee, de slagen worden langer, en het lijkt haast of de sloep vleugels krijgt. De Lady surft over de golven en we vlammen met een gemiddelde snelheid van bijna 12 km/h terug naar de “Poort naar de Zuiderzee”. De Bergenvaarder komt gestaag dichterbij maar ook die weet goed te profiteren van de meewind, en ook de Azorean lijkt nog even dichterbij te komen.
Binnen no-time zijn we weer tussen de havenhoofden, en kan de laatste energie uit de tenen gepeuterd worden. We komen bij de Deventerse kuiken langszij, en zetten er in een keer langsheen, voordat we in een denderende eindsprint over de finish knallen.
Uitgeput, afgepeigerd, compleet gesloopt laten we de snelheid uit de sloep vallen. Omdat we in de snelle startgroep als een van de eersten gestart zijn, zijn we ook de tweede sloep die binnen is, dus kan de chauffeur op de kant, de sloep in een streep door naar de kraan en op de trailer. Na een rustig plekje gevonden te hebben maken we de sloep weer reisklaar, om vervolgens terug te keren naar de tent voor een welverdiend biertje. Na wat eten gescoord te hebben bij het lokale grillhouse wachten we in spanning af wat de prijsuitreiking zal brengen. Na gesprekken met de concurrentie blijkt dat lang niet iedereen op zijn gemak was bij deze omstandigheden, en dat het zomaar eens een interessante uitslag kan worden.
Zoals gebruikelijk wordt begonnen bij de dames 2 klasse, en vanaf daar opgewerkt. Bij de heren 1 klasse is het eerste Terschellings succes; de Arad heeft zich naar de eerste plaats in die klasse geroeid. Dan door naar de heren hoofdklasse. De derde prijs wordt hierin opgeëist door de Trewes 2, en om de omroeper te citeren: “De tweede prijs in de heren hoofdklasse gaat naar de jongens van Terschelling, naar de Gouteyck!” We schreeuwen het uit van vreugde, en stuiteren naar het podium om onze prijs in ontvangst te nemen. Even snel op de foto, en dan terug naar de bus om op tijd bij de boot te zijn.
Daar aangekomen wordt de bus omgeruild voor de auto, en op de afgesproken plek geparkeerd. De sloep wordt wederom aan boord gebracht en het team installeert zich in de bar, waar het bier al gauw vloeit, en ook de muziek al snel afgestemd op de algemene sfeer. Ook wordt het klassement vast ingevuld, waaruit blijkt dat we redelijk stabiel de vierde plaats innemen. De 2 uren naar Terschelling zitten er zo op, en aldaar wordt café de Zeevaart van haar drankvoorraad ontdaan, voor de verandering.