Zaterdag 18 april, half zeven ‘s morgens.
De wekker gaat. “Nog 5 minuutjes,” denk ik bij mezelf. Wanneer de wekker voor de tweede keer afgaat, stap ik vol zenuwen en goede moed (maar nog steeds niet helemaal wakker) toch mijn warme bedje uit. De pyjama maakt plaats voor het stapeltje kleding aan het einde van mijn bed en het gerommel in de maag wordt gestild met een bakje cornflakes. De wedstrijdkleding in de tas, flesje deodorant en de haarborstel erbij en we zijn klaar om te gaan. De meerderheid van ons team verzamelt bij Doeksen op deze heerlijk zonnige morgen, en er is nog geen chagrijnig gezicht te bekennen tot nu toe. Na de rustige overtocht met de snelboot, stappen we met z’n allen in het busje en gaan we met het gaspedaal tegen de vloer al zingend richting Zaandam.
Zaterdag 18 april, half tien ’s morgens.
“Kijk! Daar staat ze!” roept een van de meiden ineens. En jawel, twee auto’s voor ons staat de vader van Agaath met onze rode trots op de trailer. Niet veel later staan we op het terrein van de Koekfabriek en hangt de Egbert Wagenborg in de kraan. Het startnummer wordt opgehaald, de Meisjes van Verkade lopen rond met koekjes en de laatste voorbereidingen worden getroffen. Met dit heerlijke weer was het zeker geen overbodige luxe om tijdens de tweede omkleedsessie van de dag een laagje zonnebrand op te smeren. Hadden we dat nou ook maar meegenomen vanmorgen…
Zaterdag 18 april, 22 minuten over elf ’s morgens.
“Drie, twee, één, starten maar dames!” De toeter klinkt en we vliegen haast over de startlijn. Al gauw liggen we voor op de Octopus, die tegelijk met ons gestart is. Adrenaline giert door onze lijven en het tempo zit er lekker in. Langs cacaofabrieken en molens, voorbij kuiken- en reddingssloepen. Hier en daar worden wat tips geroepen. Let op slag, kijk naar de stand van je blad, verder naar voren insteken! Met verkrampte onderarmen, schrale billen en brandende koppies schieten we over de Zaan. Bij het keerpunt loopt het niet helemaal soepel, maar gelijk daarna pakken we de twee sloepen waarmee we in de knoop lagen. We krijgen het met onze laatste krachten vanaf de laatste brug nog voor elkaar om een flinke eindsprint te trekken en met een eindtijd van 1:47:57 komen we over de finish. De vader van Agaath komt ons tegemoet en vertelt dat we als 8e binnen zijn, terwijl we als 24e zijn gestart!
Zaterdag 18 april, enkele minuten over zes ’s middags.
De sloep is vlak na de finish gelijk getakeld en reeds onderweg naar Harlingen. Wij hebben met zijn allen de rest van de middag lekker in het zonnetje gezeten en staan nu met hoofden zo rood als onze Wagenborg-jasjes te wachten op de prijsuitreiking. Met de biertjes nog in hand zien we de eerste paar prijzen uitgereikt worden. “En de eerste prijs in het tweede klassement gaat naar roeiteam Egbert Wagenborg!” Al juichend komen we naar voren en gaan we met onze schaal op de foto. De rest van de prijzen wordt vergeven, maar inmiddels is Carolien zichtbaar onrustig geworden. Samen met Liesbeth stapt ze naar voren en spreekt de man aan die de uitreiking leidde. De persoon die de eerste prijs in het kuiken-klassement zou uitdelen was niet aanwezig en zelf wisten ze niet welke sloep deze had moeten krijgen. Met onze vierde plaats in het algemeen klassement dames en met geen enkele kuikensloep boven ons, behoorde deze trofee aan ons! Bijzonder tevreden met onze prestatie stappen wij in ons busje en gaat het pedaal weer plat, de radio hard en het goede nieuws gelijk de wereld in.
Al met al een onwijs geslaagde Slag om de Zaan, dames! Onwijs trots op ons!
Maroussia Janssen