Wagenborg
Harlingen Terschelling Roeirace 2019

Het is vrijdag 31 mei 2019, hemelvaart. Voor veel nederlanders een vrije dag, een wat langer weekend. Maar niet voor ons roeifanaten. Al maanden wordt er over deze dag gesproken. De HT, de Harlingen Terschelling roeirace. Een race waar exact 140 sloepen aan mee doen om van Harlingen naar Terschelling te roeien, een afstand van ongeveer 34 km. Zowel de afstand, de route als de hoeveelheid sloepen zorgt ervoor dat dit het grootste evenement van het jaar kan worden genoemd (voor de roeiers dan).
Het is 6 uur ’s ochtends als de wekker klinkt. Meteen giert er adrenaline door het lichaam, slapen zit er echt niet in. De spanning is de laatste 2 weken iedere dag in het kwadraat toegenomen, en begint nu al aardig te pieken. Dit is DE wedstrijd. Hier zijn we al 3 en een half maand mee/voor bezig.
We hebben met het team de afgelopen 6 weken 4 (zware) wedstrijden geroeit, en daartussen nog fanatiek getraind. Dit begon fysiek en mentaal toch wel effect op ons te hebben. Daarom hielden we nog een kleine week rust. Ons lichaam had dan even tijd om bij komen, en we konden onze focus volledig leggen op aanstaande vrijdag. Zodat we met uitgeruste spieren en een goede mindset aan de overtocht kunnen beginnen.
Om 6:45 liepen we met het grootste gedeelte van ons team naar Doeksen. Nog even controleren of iedereen zijn bootpas wel mee heeft, en dan kunnen we gaan. Want ook al roeien we onze sloep naar huis, we moeten eerst nog naar de sloep gebracht worden. We hadden de sneldienst van 7:15. De sloep was donderdagmiddag al naar Harlingen gesleept door Thomas de Jager (dankjewel!), en lag op een mooi plekje. Op de sneldienst proberen we allemaal zo veel mogelijk voedingsstoffen binnen te krijgen. Er was voldoende pasta (2 soorten), poffertjes, brood, bananen en koffie om nog een heel ander team van eten te voorzien. Tijdens de overtocht werd nog maar eens extra benoemt hoe bizar het eigenlijk is om op vrijdagochtend met de boot naar Harlingen te gaan, om vervolgens dat hele eind weer terug te moeten roeien. En dat vrijwillig. Niet voor het eerst wordt er beaamd dat roeiers een volk apart zijn, waar buitenstaanders toch maar weinig van begrijpen (wij zelf zijn soms ook nog steeds verbaasd).
Om 8 uur lagen we aangemeerd en konden we door naar de volgende etappe. Op naar de sloep (na een kleine pitstop bij Doeksen). De sloep lag nog mooi vast. Een voor een komen de bidons met water, energiedrank, etenswaren, kussentjes, handschoenen en nog veel meer de tassen uit om onszelf te installeren. Al het overige ongebruikte kunnen we op de volgboot gooien, die rond 9 uur de haven uit zal varen. Om 10 uur starten de eerste 10 sloepen, dit zal iedere 5 minuten gebeuren. Wij starten zelf om 10:50 in startgroep 11 met startnummer 101. We willen rond 10 uur in de sloep verzamelen, en dus kunnen we nog een uurtje wachten.
Dan maar even de zenuwen eruit lopen (onmogelijk) of met onze supporters een praatje maken (maar de mascottepuppies zijn misschien nog wel meer in trek). Dan is het 10 uur, we gooien ons los. Na zo’n 300 meter roeien komen we in de buurt van waar de start zich bevindt. We leggen ons aan stuurboordzijde van de haven, waar we goed uitzicht hebben op de start. Ondertussen zijn de eerste sloepen al vertrokken. Tijd voor een praatje.

Onze stuur noemt 3 punten op waar we op moeten letten: gelijk roeien, hangen en de slag lang houden. ‘En dan komt het goed’. We bespreken welk slagtempo we willen, hoeveel slokjes en wanneer en motiveren elkaar. De wind is westzuidwest 4 volgens de meeste weersvoorspellingen, maar sommige hebben het ook over windkracht 6. Dit houdt in dat we golven van bakboordskant krijgen. Het is in ieder geval duidelijk dat deze HT een echte HT gaat worden. Zon, golven, wind, stroming, zout, het is allemaal aanwezig.
Dan nemen we de route door. De route kan je in 4 stukjes opdelen. De Pollendam is het eerste stuk, daarna steken we over naar de Blauwe Slenk. Vanaf de Blauwe Slenk naar de Vliestroom om vervolgens het Schuitengat in te gaan.
Het zal afgaand water zijn wanneer wij vertrekken, tot 15:16. Dan zal het kenteren. Dit zorgt ervoor dat wij tot aan het Schuitengat stroom mee zullen hebben. Echter zal dit in het Schuitengat (wat van Terschelling vandaan komt) juist stroom tegen zijn. Om die reden is het Schuitengat berucht. Men krijgt het idee dat, zeker omdat je al 27 kilometer geroeid hebt, je aan het laatste stuk kan beginnen. ‘Bij het Schuitengat begint het pas’ wordt er wel eens gezegd. Zowel fysiek uitputtend als mentaal ontmoedigend omdat je moeizaam vooruit komt. Dat is op karakter.
De route is duidelijk aangegeven op de kaart. Tot aan het begin van het schuitengat dan. Vanaf daar moet iedere sloep zijn eigen weg naar de Terschellinger haven vinden. De starttijden zijn zo berekend, dat iedereen op ongeveer hetzelfde moment in het Schuitengat zit (lekker krap met 140 sloepen). Daarnaast hangt de hoeveelheid stroom tegen dat de sloep ondervindt, ook heel erg af van de plek waar men roeit. De stroming is iedere meter anders. Hoe goed de sloep in het Schuitengat presteert hangt misschien wel 75% af van de stuur.
Er zijn een paar belangrijke punten waar een stuur extra aandacht moet besteden. ‘Wat doet de stroom? Hoe zwaar roeit het? Is het te ondiep of te diep? Wat doen de andere sloepen?’. En dat allemaal combineren om de perfecte (en snelste) route naar de haven te vinden. De kortste route is namelijk niet altijd de snelste, maar soms wel. Je plan van aanpak voor het Schuitengat kan je namelijk juist fataal worden. Het Schuitengat doet nooit precies wat jij wil/hoopt dat het doet, en is gewoon heel onvoorspelbaar. Het hangt allemaal af van wat er op dat moment gebeurt, en de keuzes die je daaruit maakt. De HT is echt een teamprestatie, en dan niet alleen de mensen die het vermogen leveren, maar ook de stuur.
Nadat wij allemaal de route duidelijk in ons hoofd hebben zitten, moedigen we elkaar aan. Nu kunnen we toch niks meer veranderen, dus laten we er maar het allerbeste van maken. We weten wat we kunnen en iedereen heeft 110% vertrouwen in elkaar. Nu moet het gebeuren.
Het is 10:25 als we langzaamaan richting de startlijn roeien. Omdat er in de haven van Harlingen niet een rechte lijn kan worden getrokken, zodat iedereen dezelfde afstand moet roeien, start de tijd pas bij het havenhoofd. Wij zelf starten helemaal aan bakboordszijde en hoeven dus niet heel veel extra meters te maken.
De volgende 20 minuten gaan ineens heel snel voorbij. De startgroep voor ons mag weg en dan zegt de omroeper: ‘Nummer 101 Egbert Wagenborg uit West-Terschelling’. Een paar van ons geven een brul, maar dan is het focus. Wij hebben een kuikensloep, en die is best wel gevoelig voor wind, omdat ze in verhouding met de meeste sloepen licht zijn. Als we op ons plekje liggen worden we dan ook heel erg weggezet. Onze stuur heeft moeite om het touwtje vast te houden, terwijl stuurboord constant een paar klapjes doet om te helpen. ‘Nog een halve minuut’. Daar gaan we dan. Het aftellen begint vanaf 10 en na het startschot roeien we weg. Nouja, 5 klappen dan. Alle andere sloepen sturen naar bakboord op, en wij worden naar stuurboord weggezet. Uiteindelijk helemaal prima opgelost maar we waren allemaal wel erg blij dat de tijd pas starten bij het havenhoofd.
We maken wat gang en dan liggen we buiten. De eerste 500 meter moeten we nog even ‘inslingeren’ maar als we wat meer ruimte hebben en op de rest van de startgroep uitlopen kunnen we echt vaart maken. Op naar de Pollendam. Wanneer we naast de Pollendam liggen hebben we de eerste 5 km een snelheid van zo’n 8,6 km per uur. Dit moet harder. Per bankje doen we een slokje en dan gas bij. Niet lang daarna valt de Pollendam weg en kunnen we ook wat meer stroom mee pakken. We hebben een gemiddelde snelheid van 12 km/uur, dit gaat goed. Door naar de Blauwe Slenk. Ondertussen beginnen we al sloepen tegen te komen van 1 a 2 startgroepen voor ons. Iedere sloep is voor ons een motivatie om harder te roeien, dus daar zijn we alleen maar blij mee en maken we graag gebruik van.


Wanneer stuurboord Griend ziet weten we dat we bijna bij de Blauwe Slenk zijn. 11,5 km/uur. Nu niet inkakkenen, oversteken naar de Vliestroom. We hebben nu ongeveer 20 km geroeid in iets minder dan 2 uur. Het gaat prima zo. Bij de Vliestroom komen 2 verschillende stromen samen en gingen we 12 km/uur. Zowel de Houtman als de Rijp (WBS sloepen) roeien we voorbij.
Ondertussen kwam ook een heren 8 sloep in het vizier. Toevallig hoorden wij hun zeggen ‘Dit laten we toch niet gebeuren?’ met het idee dat hun sloep dus meer kracht moest zetten. Jammer genoeg voor hun hoorden we dat, waardoor wij antwoorden met ‘O jawel’. Het gevolg was dat wij allemaal automatisch wat meer kracht bij zetten en binnen no time lagen ze achter ons. Zulk soort dingen geven je dan een extra boost.


De Vliestroom was lang. We hadden ondertussen al aardig wat kilometers en tijd erop zitten. Het grootste gedeelte van de Vliestroom hebben we de Cornelis Douwes (een WBS heren 8 team in ook een kuikensloep) achter ons weten te houden. Dat is toch wel erg leuk, de laatste 2 km zijn ze ons uiteindelijk wel voorbij gegaan. Maar dat moest ook, en uitlopen lukte niet echt. De laatste 2 km van de Vliestroom waren zowiezo wel zwaar. Sommige golven hadden een deining van 2 meter, waardoor we een heel stuk met boeg uit het water kwamen wat voor een paar harde landing zorgden. En als dan ook nog een politieboot, niet 1 maar 2 keer op 5 a 10 meter afstand voor je langs vaart met 20 knopen, wat dus voor extra hoge golven zorgt, dan ben je er wel even klaar mee. Echter is stoppen geen optie.
Graag wil ik even melden dat die politieboten (maar ook knrm boten) meevaren voor de veiligheid. Maar zij zijn degene die het zelf ook onveilig maken. Met zo’n enorme snelheid maak je golven die voor (zeker de 6 mans-sloepen) funest kunnen zijn. Een iets te grote golf en je kan hozen, of je hebt je riem niet onder controle en die raakt kwijt of breekt. Het voorbijvaren van zulke boten met zo’n snelheid gebeurd namelijk bij zo goed als iedere sloep. Het heeft geen zin om vlak voor een sloep te passeren, het is dan wel druk maar er is ruimte zat om (liefst achterlangs) met een gepaste snelheid over te steken. Maar goed dat even terzijde.


Eindelijk was daar dan Schuitengat boei 3 in zicht. Door
misschien wel de mooiste actie van de wedstrijd hadden we niet alleen de
binnenbocht, maar lagen we ook weer op gelijke hoogte met de Cornelis Douwes!
Het feit dat we weer gelijk lagen en we dan eindelijk in het Schuitengat waren
gaf ons vleugels. We gingen hard. We wisten precies hoe ver we nog moesten en wat
we konden verwachten. Schuitengat was veruit ons beste stuk dat we geroeid
hebben. Sommige van ons hebben af en toe met een grijns van oor tot oor sloepen
ingehaald. Ja het Schuitengat is zwaar, maar we voelde ons met de hele sloep
onoverwinbaar. Alles konden we aan.

De laatste 2 kilometer, we konden alle toeschouwers op het strand en de kade al horen schreeuwen. Als je nog wat over hebt dan moet dat er nu uit. De Cornelis Douwes gaat ons net voorbij wanneer wij het havenhoofd indraaien. Het bekende zinnetje wordt gezegd ‘Sprintje naar de Midsland!’. 70 rake klappen, en dan zijn we er. Alles geven, maar dan ook alles. Nog ongeveer 10 klappen. De finishtoeter gaat aan een lopende band af. ‘ Was die voor ons? Mogen we stoppen?’. Dan zegt onze stuur ‘riemen op’. De verlossende woorden. We mogen stoppen. We zijn klaar. De HT roeirace 2019 met een afstand van 33,8 kilometer zit erop.
Jammer genoeg moesten we nog 500 meter roeien naar onze vaste plek. Maar we zijn er uiteindelijk toch gekomen. Daar stonden al diverse familieleden klaar, en kregen we koud pils aangereikt. Wanneer je dan vast ligt kijk je even om je heen. Rode hoofden, halfdichte vermoeide ogen, niet kunnen zitten maar eigenlijk ook niet willen staan en iedereen zat onder het opgedroogde zout. Wat een wedstrijd.
Na een biertje ging iedereen al snel naar huis om te douchen, misschien nog even te slapen om vervolgens weer aangekleed en wel om half 6 uit eten te gaan met het team. Er werd geëvalueerd over de wedstrijd. Wie heeft wat gezien en meegekregen? En natuurlijk vooral ‘weten we al wat andere sloepen/concurrenten hebben gedaan?’. Na het avondeten gingen we direct door naar de kroeg. Aangezien onze piek al aardig vroeg was vandaag (namelijk tijdens het roeien) waren de meeste al op een redelijk ‘bedtijd’ tijd thuis.
Zaterdag
Brakke koppen niet te stoppen. Om 1 uur ’s middags verzamelen we in de sloep. Die lag er nogal onverzorgd bij. Overal plastic, papiertjes, half volle bidons, bierflesjes, zonnebrillen, hier en daar een verloren handschoentje en alle kussentjes zaten nog vast om het bankje. Maar na er met een vuilniszak doorheen te lopen, was het al een stuk beter. Iedereen verzamelde zijn eigen kussentjes en bidons, we legden de riemen op de steiger om die vervolgens mee naar de sloepenloods te nemen. Vanuit daar meteen maar door naar het bungeeroeien dat om 2 uur van start zou gaan.
Het principe van bungeeroeien is simpel. Er ligt een sloep (de Doeke Doeksen) in het dokje en er wordt een touw gespannen om te zorgen dat de sloep zo goed als recht gaat. Dan wordt er aan de achterkant van de Doeke Doeksen een bungeetouw vastgemaakt, die pas na een meter of 15 op spanning komt te staan. Zo kan men de sloep eerst op vaart brengen om vervolgens zo ver mogelijk te roeien. Aangezien de omstandigheden voor iedereen hetzelfde zijn is het een leuke krachtmeting.
Het weer was heerlijk, we hadden een mooi plekje gevonden en onze koelbox was goed gevuld met bier. We begonnen bij de herenteams waardoor wij even konden spieken. Echter waren we vooral bezig met het aanmoedigen van de teams en onze verbrande lichaamsdelen telkens maar weer in te smeren. Bijna het hele team is vrijdag goed verbrand, tot zelfs blaren op verbrande bovenbenen aan toe.
Toen de herenteams waren geweest mochten de dames. Er zouden 4 teams meedoen, alleen 1 was afgehaakt. Aangezien er ook nog een ‘finale’ is van de top 3 konden we eerst nog even oefenen. We stapten met z’n zessen in. Voor de laatste keer werd nog naar onze handen gekeken. Alle blaren die nu nog dicht zijn, knappen straks open. Niet het leukste vooruitzicht. Het idee was om met onze vaste start te beginnen, 3 korte klappen en dan 7 lange. Toen we naar lang over wouden gaan bleek dat dat eigenlijk niet mogelijk was. Bij de 2e poging werd besloten dat lang, niet zo lang moest zijn. Met korte klappen konden we meer kracht uit onze armen halen. Dit ging al beter.

Na de 2e poging mochten we weer naar onze plek, om te kijken naar de herenfinale. 2 van de 3 teams die in de finale zaten kenden we, dus werden onze stembanden nogmaals ingezet. Toen kwam de damesfinale. Wij gingen als laatste. Nog 2 keer kracht zetten en dan waren we er
weer van af. Uiteindelijk zijn we als 2e geëindigd.

Na het bungeeroeien gingen we naar het huis van onze stuur, om daar te BBQ’en. Broodjes en dergelijke werden gesneden terwijl de BBQ werd aangestoken. We deelden de BBQ samen met een andere Terschellingen team de Arad. Op het gemakje aten we wat en dronken we een pilsje. De gesprekken gingen natuurlijk vooral om 1 ding. Roeien. ’Wie zijn er eerste geworden, wat heeft iedereen gedaan, wie heeft wat gehoord.’.

Hoe dichter we bij 8 uur kwamen hoe zenuwachtiger we werden. Om 8 uur was het dan zover. De bierriem werd opgehaald en we vertrokken naar de tent. Nadat we allemaal onze ID lieten zien voor een 18+ bandje, werden de consumptiebonnetjes gehaald. Het begon al langzaamaan druk te worden, en terwijl we de eerste gevulde bierriem van vele kregen, werden de jubileums opgeroepen.

Na de jubileums werd het echt menens. De top-10 dames. Een voor een werden de nummers steeds lager. Bij iedere sloep die werd opgenoemt gingen de hersenen kraken. Wat voor sloep is het, welke tijd hebben ze geroeid en wat houdt dat voor ons in? Nummer 5 was de Lytse Bear, nog 4 plekken over. Dan de nummer 4, de spanning was om te snijden. ‘Nummer 4 de Trewes 3’. We juichden en schreeuwde volgens mij nog harder dan de trewes 3 zelf. ‘We zitten in de top 3!!!!’ Voor ons voelde het al alsof we gewonnen hadden. Het enige minpuntje is wel dat de top-3 dames pas later bekend worden gemaakt. Eerst worden namelijk de heren top-15 opgenoemd, tot nummer 4 dan komen de dames weer.
Uiteindelijk zaten er 5 Terschellingen sloepen in de top-15, wat een prestatie! En een andere WBS sloep, de Gouteyck is 5e geworden. De blijdschap was bij ons aanwezig, maar onze gedachten dwaalden niet al te ver af. Want wij wisten nog steeds niet helemaal op welke plek we terecht kwamen.

We gingen voor zover mogelijk nog dichter op elkaar staan met onze oren gespitst. ‘De nummer 3 van de dames; de West-Arvada!’. En toen wisten we het eigenlijk al. ‘Zou het dan echt zo zijn? Is het ons echt gelukt?’. De omroeper vervolgt met zijn verhaal ‘De nummer 2 van de damessloepen van de HT roeirace 2019 is geworden: De Egbert Wagenborg!!!!!!!!!!’ Het leek net of er 20 gillende keukenmeiden tegelijkertijd werden afgestoken. Overal kwam bier naar ons toe gegooid terwijl we stuiterend de polonaise naar het podium toe liepen. Op het podium moet je dan zo goed en zo kwaad als dat kan, leuk op de foto staan. Maarja we waren allemaal ver(/be)zopen katten, dus een groot succes zal dat vast niet zijn geweest.

Toen we weer op ons plekje stonden kwam de realisatie. We zijn 2e geworden met de HT. Iets waar we al een heel jaar van gedroomd hebben, en we de afgelopen maanden keihard voor hebben moeten werken om dit te doen realiseren. Top-3, dat was ons doel. And we did it. Zo ongelofelijk trots op ons allemaal. Alle 9 man die deze wedstrijd hebben gedaan, samen als een echt team. Maar ook zoveel andere mensen die ons in de maanden daarvoor hebben willen helpen, bedankt.
Teamwork makes the dream work
Het HT-feest kan als een van de legendarische de boeken in. Een paar van de hoogtepunten waren: Touwtje trekken met een touw van 40 a 50 meter middenin de tent. Tent paalklimmen. Een polyester reddingsboot die ging crowdsurfen (met in het begin iemand er in). Toen die boot de tent uit werd gewerkt kwam er van de andere kant alweer een optimist naar binnen. Verder werd er nog geroeid, van links naar rechts gestampt, met shirts gezwaaid en met heel veel bier gegooid.
Het WBS Wagenborg team tijdens de HT2019 bestaat uit:
BB4 Cecile Reijnen (1e rij 3 van rechts) SB4 Nora Sappe (1e rij links)
BB3 Leonie Kuiper (1e rij rechts) SB3 Esther Zeilstra (1e rij 2e van links)
BB2 Feije Aerts (2e rij rechts) SB2 Demi van de Vondervoort (1e rij 3e van links)
BB1 Lotte Ketelaar (2e rij midden) SB1 Iris van den Hoek (2e rij links)
Stuur Calvin Kant (1e rij 2e van rechts)

We hebben een tijd neergezet van 3 uur 16 minuten en 23 seconden. Dit is tevens de snelste tijd die dit jaar geroeid is bij de dames. De afstand die we hebben afgelegd is 33,8 km en we hebben per roeier een vermogen geleverd van 40,08 Watt. Dit is in het damesklassement goed voor een 2e plek van de 39 sloepen. In het overall klassement is dit goed voor een mooie 56e plek van de 140 sloepen.
Geschreven door Iris van den Hoek
Rijp
Harlingen-Terschelling roeirace 2019.
Vrijdag 31-05-2019 een dag waar we met z’n allen naar uitgekeken hebben. Met de slaap nog in onze ogen en een lichte spanning stappen wij om 07:00 aan boord van de Friesland om richting Harlingen te gaan. Aan boord eten we (zoals ondertussen normaal is) onze pannenkoeken op en bespreken we de laatste dingen voordat de HT echt gaat beginnen. Eenmaal in Harlingen bereiden wij ons voor op wat de zwaarste roeiwedstrijd van Nederland mag heten. Nadat iedereen zich goed ingesmeerd had namen wij onze plekken in aan boord van de sloep.
Om 10:30 was het dan zover. Met een mooie vaart voeren wij de haven van Harlingen uit, wetende dat er een tocht van 34 kilometer met wind en golven voor ons lag. Tot aan het Schuitengat hadden wij de stroom mee en de wind van opzij. Dit kostte veel moeite om doorheen te komen. Uiteindelijk kwamen de boeien van het Schuitengat in zicht. Dit gaf een positieve boost voor iedereen. Het Schuitengat is het vaste training stuk voor de meeste eilander sloepen. Dit was “ons” stuk water, hier moesten wij laten zien wat we kunnen. Met een mooie lange slag beukten wij de sloep naar ons mooie eiland Terschelling toe. Met Terschelling in zicht werd de vermoeidheid groter en groter maar hoe dichter we bij de haven kwamen hoe meer schepen ons begonnen aan te moedigen. Eenmaal bij de pier aangekomen stond het hele eiland ons aan te moedigen. Van de vermoeidheid was even geen sprake meer. Met een stevige eindsprint vlogen wij de haven van West-Terschelling binnen. Met een tijd van 03:58:40 was onze eerste HT race een feit. Vermoeid en aangebrand door de zon, maar bovenal trots, meerden wij de sloep aan op onze plek. Hier stonden vrienden, klasgenoten en familie ons op te wachten met een heerlijk koud biertje.
Nadat iedereen het zweet van zich af gedoucht had en een flinke laag aftersun over zijn verbrandde lichaam had gesmeerd, stond er aan boord van de Octans een overheerlijke barbecue op ons te wachten. Samen met het andere eerstejaars team van sloep de Houtman en wat meegekomen familie hebben wij overheerlijk gegeten. Het bier vloeide rijkelijk en vlees was er genoeg. Dit was een mooie afsluiter voor een heel bijzondere dag. Moe en voldaan met een lichaam vol vlees en bier kropen wij ons bed in.
Zaterdag 01-06-2019
De dag na de HT race, wakker worden met het gevoel dat er een bulldozer over je heen gereden is. Vandaag mochten zes van onze teamgenoten zich gelukkig prijzen weer in de sloep te stappen om aan het bungee roeien mee te doen. Dit is een leuke traditie waar gezelligheid belangrijker is dan het te boeken resultaat. Na het bungee roeien zijn wij met het team lekker gaan eten in het dorp. Er moest een goede bodem gelegd worden, want vanavond was het grote HT feest. Na een heerlijke maaltijd gingen wij gewapend met onze bierriem richting de feesttent. Wederom vloeide het bier rijkelijk, zowel door de kelen als door de lucht. Het was een mooi feest die we niet snel zullen vergeten. Na een lange nacht feesten liepen wij helaas zonder onze bierriem richting bed.
Zondag 01-06-2019
De dag na het HT feest, wakker worden met het gevoel dat er een bulldozer over je heen gereden is en met een bierlucht waar een alcoholist jaloers op zal zijn. Met de feestsfeer nog in gedachte ging een deel van ons team vandaag op pad om een mooi stukje te gaan zeilen. We hebben een mooie tocht gemaakt en hebben even gebuurd bij de eilandbewoners van Vlieland. Na deze mooie tocht is ieder zijn eigen ding gaan doen. We mogen terugkijken op een zeer geslaagd weekend. Voor ons zit het schooljaar er bijna op. Dit was onze laatste wedstrijd in deze sloep. Een deel van ons team hangt de riem aan de wilgen en gaat zich volgend jaar meer op school of op andere bezigheden focussen. De rest van het team zal volgend jaar in een andere sloep te zien zijn.
Wij als team willen onze sponsors P&O Ferries en Wärtsilä quantiparts hartelijk bedanken voor hun financiële steun. Zonder jullie konden wij ons onderhoud en wedstrijden niet bekostigen. Ook willen wij iedereen bedanken die ons heeft aangemoedigd, al was het met een berichtje op deze pagina of langs de waterkant, we konden het zeer waarderen. Aan alles komt een einde en zo ook aan dit verhaal. Wij hebben een leuke en sportieve tijd met elkaar gehad en wij hopen dat er volgend jaar weer een volle Rijp met eerstejaars de wateren rondom Terschelling en omstreken onveilig gaan maken. Voor ons zit het er nu op.
Namen roeiteam de Rijp.
Eduard Kluyver, Geert van Gameren, Sanne Tambach, Koen Noomen, Jaron Agterberg, Kees van Herwaarden, Kevin Hof, Aart Bijl en Daan van Daele.


Houtman
Verslag Houtman Harlingen-Terschelling Race
31 mei 2019. Eindelijk is het zover. De race waar we het hele jaar voor hebben getraind. De HT. De zogenoemde “koninginnerace van alle roeiraces”. Vrijdagochtend de 7:15 snelboot naar Harlingen, we hoefden geen sloep mee te nemen want die hadden we de dag ervoor al startklaar gelegd aan de kade in Harlingen.
Na drie kwartier op de boot en de gebruikelijke hoeveelheid pannenkoeken later, arriveerden we in Harlingen om 8:00. Hier werd nog even gezorgd dat alle spullen aanwezig waren waarna we alle tijd hadden om nog even tot rust te komen.
Onze start stond gepland om 10:35, 5 minuutjes na De Rijp. Het was dan ook ons doel om die ergens halverwege ingehaald te hebben. De zeeolifant uit Delfzijl zou om 10:00 starten. Er was dan ook het ambitieuze plan om ze in het allerlaatste stuk voorbij te lopen.
Rond 10:15 roeiden we rustig na de startlijn waar we onze kans pakten om nog even in te roeien in de haven, om vervolgens de sloep de laatste paar minuutjes bij de Egbert Wagenborg aan te leggen.
Om 10:30 zagen we De Rijp net iets te laat bij de start verschijnen, wat resulteerde in een vliegende start voor onze collega’s. 5 minuutjes later klonk ons startschot.
Met een rustig startje roeiden we de haven uit, samen met een stuk of 9 andere sloepen. We begonnen rustig, we hadden toch nog 34 km te gaan. Eenmaal de haven uit, viel het flink tegen. We kregen een flinke deining van opzij wat het roeien een stuk zwaarder maakte. gelukkig zakte de deining wat weg naarmate we verder uit de kust voeren. Het was afgaand water wat zou resulteren in stroom mee tot aan de Vliestroom. Hier was echter niet veel van te merken aangezien de matige westenwind nog steeds aanwezig was.
Het was even flink doorzetten maar al met al waren de omstandigheden prima. Een aangename temperatuur en een fris windje. Bovendien was De Rijp in zicht. En ze kwamen steeds dichterbij. Of eigenlijk, wij kwamen steeds dichterbij. Met een paar flinke klappen gingen we ze voorbij, wat voor vrolijkheid en motivatie in de sloep zorgde.
Nadat we relatief rustig de Blauwe Slenk hadden overwonnen ging het tempo iets omhoog. We zouden nu bijna bij het zwaarste stuk aankomen en daarvoor hadden we een flinke vaart nodig. Vanaf het einde van de Blauwe Slenk begint de stroom namelijk te draaien onder Terschelling door richting het westen het zeegat door. Ondertussen was Richel in zicht. Hier waren enkele mensen op de zandplaat gegaan om ons, en onze collega’s, aan te moedigen. Een motivatie die we zeker konden gebruiken na 27 km.
Eenmaal aan het einde van de Vliestroom was het aardig druk geworden met volgschepen en plezierbootjes. Met de Octans aan bakboord draaiden we stuurboord uit het schuitengat in. Dit was ons gebied. De plaats waar alle Terschellinger sloepen hun trainingen doen. We waren hier bekend met de stroom en ligging van zandbanken en hadden zo enig voordeel ten opzichte van de niet-eilander sloepen.
De stroom tegen viel ons alles mee waardoor we vrij vlot onder het strand van Terschelling door voeren en even later was de Brandaris al in zicht aan bakboord. Echter zagen we aan bakboord de Kaat verschijnen, een sloep die we even eerder hadden ingehaald. Het leek erop dat ons tempo wat inzakte maar we hoorden nu ook in de verte het geschreeuw van alle mensen op de zandbanken en op de havenhoofden. Iedereen dacht hetzelfde. Ons laatste sprintje… Ons sprintje tot de Mids. Iets voor de havenhoofden werd de sprint ingezet en de Kaat wederom achter ons gelaten. Alle energie werd er uit geperst, en weer aangevuld door het nog luidere, motiverende geschreeuw vanaf de kade. Nog 20 slagen! Nog 10! Nog 5!
En toen klonk het finishsignaal. We waren er. We hadden de HT geroeid, voor de eerste keer. En dat kon je merken aan alles. Geheel verkrampt en bezweet roeiden we rustig de haven door naar onze vaste ligplaats. Eerst in de sloep maar even bijkomen, uiteraard onder het genot van een heerlijk biertje.
Voor de avond hadden we een overheerlijke barbecue samen met onze collega’s van De Rijp, hun sponsoren en Holwerda, onze eigen sponsor, wat resulteerde in lang nazitten met grootse verhalen over de race van die middag.
Na een heerlijk brakke zaterdagochtend moest er toch weer wat gebeuren. Een deel van de sloep had een team bij elkaar gezocht zo gek om ook nog even mee te doen aan de Sagitta.
Nadat we de rommel van de dag ervoor hadden opgeruimd was het tijd voor het zogenaamde bungeeroeien. Roeien in de Doeke Doeksen aan een elastiek. Gewoon voor de lol, al was er wel een bierriem te winnen. Niet door ons helaas, maar het was wel leuk. Bovendien hadden we al een bierriem, speciaal voor die avond.
Op zaterdagavond was namelijk het legendarische HT-feest. Het feest waar de uitslagen bekend werden gemaakt. In het algemeen Klassement hebben we een 46e plaats weten te bemachtigen, waar we best heel tevreden mee kunnen zijn. Boven De Rijp en ver boven de Zeeolifant, die we helaas niet meer hebben kunnen inhalen voor de finish.
We hebben allemaal een geweldig weekend gehad en hopen er uiteraard volgend jaar weer bij te zijn. Volgende wedstrijd: Kaag, 15 juni. Tot dan!
Groetjes,
Team Houtman (Holwerda)
Cornelis Douwes
Wedstrijdverslag HT
TERSCHELLING 31 Mei 2018
6:30 ging de wekker, weinig geslapen? Jazeker. Iedereen besefte het, iedereen voelde het, dit is de dag waarop we het moesten doen. De Roeirace van Harlingen naar Terschelling. De trainingen en alle wedstrijden die we hebben gehad dienden als één oefening voor deze grote finale. Om 7:15 vertrok de sneldienst naar Harlingen en het hele team beseft dat er geen weg meer terug is… of juist wel? De enige weg terug is de weg naar huis in de Cornelis Douwes.
De spanning was te voelen, en om deze even op te voeren kregen we ook echt de minst gunstige plek aan de startlijn en tot overmaat van ongeluk lieten we deze ook nog los maar net een halve minuut voor tijd hadden we hem weer vast waarna vervolgens het startsignaal klonk! Zodra we de haven uit waren gevaren, kwamen we direct in een heftige klotsbak terecht. De combinatie van stroom, wind en een golfbreker de pollendam leidde tot veel schommeling, water maken en iedereen in het team was het erover eens: ‘Als dit de hele HT zo doorgaat wordt dit een hele zware zit.’ Nadat we de pollendam voorbij waren, hield de stuur een strakke koers aan met de wind precies van de zijkant en gingen we in een goeie flow en passeerden we al heel snel de zandplaat Griend.
Onderweg kreeg ook nog een enkele roeier last van zijn blaas maar had dit prima opgelost om zijn watertappauze als aftappauze te gebruiken met de wind mee over stuurboord. Tot dusver ging het prima in de Vlie geul, het blijft echter wel 32 kilometer en de vermoeidheid begon er bij sommige langzaam in te slepen. De Wagenborg was op dat moment ook bezig met een hele goeie wedstrijd te zetten maar wij moesten en zouden er voorbij! Vlak voor het Schuitengat was ons dat dan ook eindelijk gelukt. Alleen de stuur van de wagenborg wist de sloep dan ook zo strak het schuitengat in te sturen dat zij op nieuw voor ons kwamen. De veerkracht van ons team was dan ook dat wij de kop in de sloep hielden en bezig waren met onze eigen wedstrijd. Ondanks de vermoeidheid en stroom tegen in het schuitengat wisten we wonder boven wonder het ook nog op te brengen om te intervallen tot verbazing van alle andere sloepen die ons op het laatste moment voorbij zagen schieten, tja dit is tenslotte ONZE race, ons trainingsterrein. En ja vlak voor de finish schoten we de wagenborg voorbij noem het veerkracht noem het doorzettingsvermogen… Maar wat vooral hielp was het aanmoedigen van bakboord stuurboord slag die bleven roepen dat we moesten blijven hangen want we gaan onszelf de haven in blazen! Het ontvangstcomité was dan ook weer geweldig!
Deze hele clash op het schuitengat is overigens ook vastgelegd op camera! Met dank aan de vader van Douwe, alle credits naar hem, hij had een Go pro op de spiegel van de sloep gemonteerd.
https://www.youtube.com/watch?v=iZ3nxlpjIAA&t=1037s
En tot slot maken wij de balans even op:
De tijd: 3:10:51
Stand: 35 van de 140.
Nadat dit zaterdag bekend was, was dit het perfecte middel voor een goed
feestje!
We zijn trots op de prestatie die we geleverd hebben!
Team WBS Cornelis Douwes