Muiden Pampus Muiden 2017
Het was vrijdagochtend 3 november, 07:00 uur, de wekker ging. De afwijkende dag en tijd kan 2 dingen betekenen, ofwel de HT-race staat op het programma, ofwel de MPM. Aangezien die eerste afgelopen Hemelvaart al gehouden is, was de traditionele seizoensafsluiting in Muiden aan de beurt. Alle WBS-sloepen en het Kerwood-team met enkele docenten hadden een startbewijs weten te bemachtigen, dus het beloofde een mooi feest te worden.
Na een vluchtig ontbijt werd de gisteravond ingepakte tas gepakt en ging ik met een select gezelschap alvast naar Harlingen om de boodschappen te doen en de sloepen, die al eerder overgezet waren, klaar te maken voor vertrek. Toen bleek dat we zeeën van tijd over hadden sprongen we in de trein om de gehuurde bussen op te halen in Franeker. Vlak voor aankomst van de rest van de teams werden de sloepen aangekoppeld en klaargezet voor vertrek.
Toen om 17:00 uur de laatste teamleden arriveerden, werd de bagage ingeladen en koers gezet naar het midden des lands. Onderweg werd nog even een tussenstop gemaakt bij de vrienden van de grote gele M, waar de parkeerkunsten van de chauffeur nog even op de proef gesteld werden. Aangekomen in Muiden kon in een keer doorgereden worden naar de kraan, waarna de sloep werd afgemeerd, de trailer geparkeerd en het slaapschip opgezocht. Daar troffen we het meegebrachte fust wat bij wijze van grap door de dames van de Egbert Wagenborg was ontvreemd. Aangezien het al op de juiste plek stond werd het aangeslagen en -uiteraard- even getest. Aansluitend werd het slaapschip van de Kerwood en de Wagenborg opgezocht en de avond besloten met accordeonmuziek en zeemansliederen.
Zaterdagochtend, 07:45 uur. Weer die ellendige wekker, maar vandaag was anders, vandaag wat het matchday, sinds Langweer (de vorige wedstrijd, red.) hadden alle trainingen in het teken gestaan van deze ene wedstrijd. In een weekend tijd drie keer om het forteiland Pampus heen roeien, drie keer vier zeemijlen, vier keer helemaal tot het gaatje, zowel op het water als in de feesttent. Voor velen een bekend fenomeen, voor anderen bestond de ervaring alleen nog maar uit verhalen. Het ontbijt was vandaag iets steviger, er werden volop eieren gebakken waarna er koers gezet werd naar de waterkant om de dames de haven uit te schreeuwen.
Daarna werd het tijd om on te gaan voorbereiden op onze eigen race. Sportkleren aan, flessen danwel zakken vullen met water, niks vergeten? Check. Nog even snel de meiden door de laatste meters helpen en dan de sloep in. Met startnummer 142 was het credo: achter de startlijn gaan liggen, tegen de kant en wachten. In groepen van 3 gingen de sloepen voor ons van start voor heat 1, tot we het teken kregen om te gaan oproeien naar de start. De spanning was inmiddels om te snijden, ritueeltjes werden doorlopen, toen kwam dat moment: “Teams klaar? 3, 2, 1, start!” Met rake klappen werd afstand genomen van d’Isela en Yellowfin, en het vizier gericht op de concurrentie. De Kerwood werd al snel ingerekend en ook concurrent Orkaan kon worden gelost. Door uitstekend stuurmanschap werd Pampus op een ideale manier gerond en konden we op de terugweg.
Moe maar voldaan arriveerden we weer in de haven en na de sloep geparkeerd te hebben kwam de spanning. Hoe hebben we het gedaan? Hoe ging het bij de rest? Ja, lijsten online! Met een tijd van 41:49 en een wattage van 91.1 een verdienstelijke 7e plaats. De Cornelis Douwes vonden we terug op plaats 19, Houtman op 41 en de Kerwood pas op plaats 44. Alleen de Rijp, die prima geroeid hadden en de Naardense Murk bijna de gehele wedstrijd langszij hielden, was nergens terug te vinden in de ranglijsten. Na dit gemeld te hebben bij de organisatie was er enig gestuntel met startnummers, namen, tijden en Cw-waardes, wat resulteerde in een wattage van ruim 109 voor de laatste generatie Fugroboys. Gelukkig werd dit voor de tweede start gecorrigeerd en wist iedereen waar ze aan toe waren.
Terwijl de dames bezig waren om -met succes- hun 6e plaats in het damesklassement te verdedigen, werd aan boord van het slaapschip voor een weeshuis aan pasta pesto bereid, om weer op krachten te komen voor heat 2. De eerste foto’s werden al van diverse bronnen geplukt en uitgebreid geanalyseerd, er werd kostelijk gelachen om het resultaat van team Kerwood en ervaringen gewisseld tussen beide teams (Gouteyck en De Rijp, red.).
Na de dames voor de tweede en laatste keer deze dag de finish over geschreeuwd te hebben werd de zwart met rode Lady wederom achter de startlijn gebracht en begon eenieder zijn ritueeltjes weer af te draaien. Succeswensen werden uitgedeeld en ontvangen, waarna de stuurman voor het tweede maal het stokje van startpositie 1 kreeg aangereikt. “Teams klaar? 3, 2, 1, start!” Bovengenoemde stuurman werd haast overboord getrokken door de versnellende sloep, en wederom werd d’Isela op achterstand gezet, de Amsterdammers in de Yellowfin bleven deze ronde echter beter bij. Wederom werd de startgroep voor ons volgens het principe “erop en erover” gepasseerd, waarna hard werd ingelopen op de rest van het veld. In de haven van Muiden moest een drietal sloepen gepasseerd worden, in een gat wat eigenlijk niet paste, maar met een aantal rake klappen en vereende kracht werd het passend gemaakt.
Het door blessureleed achtergebleven teamlid toonde zich dienstbaar door vlak achter de finish met een krat bier aan boord te stappen, de eersten van velen. De Lady werd nabij het slaapschip afgemeerd voor de nacht en de geteste tapinstallatie geopend. Even snel douchen, omkleden en klaarmaken voor het traditioneel spareribs eten. Binnen no-time was de gehele vleesvoorraad van Graaf Floris V er op vakkundige wijze doorheen gejaagd en heeft men zich moeten haasten om nog ergens een aantal varkens van hun borstkas te ontdoen.
Teruggekeerd op het slaapschip werd een pot gemaakt, nog een laatste biertje weggewerkt en de tent op het haventerrein opgezocht. Het MPM-feest was weer legendarisch als altijd waarbij het bier rijkelijk vloeide, menig shirt werd gewisseld en verstandige ideeën ver te zoeken waren.
Zondagochtend, ??:?? uur. Geen wekker, wel koppijn. De klaargelegde ibuprofen maar even naar binnen werken en nog een keer omdraaien. Langzaamaan stijgt de activiteit in de gemeenschappelijke ruimte en komen de eerste sterke verhalen en trofeeën op tafel. De overgebleven pasta en eieren worden verwarmd en er wordt kalm an ontbeten. Tot er in de verte een toeter klinkt, de dames zijn alweer aan het starten! Enkelen nemen de moeite om toch nog even aan te moedigen, terwijl anderen besluiten dat de kater dit nog niet toelaat.
Teruggekeerd hebben de eersten zich al in het wedstrijdtenue gehesen, voor de laatste keer het rode Mammoet-logo trots op de linkerborst, nog een keer vlammen en dan zit het mooiste weekend van het jaar er alweer op. Eenmaal in de sloep manifesteerde de gezamenlijke brakheid zich nog even in het sneuvelen van het startnummerbord, maar deze werd met een stuk vliegertouw binnen -relatief- afzienbare tijd weer leesbaar op de boeg gemonteerd. Onder muzikale begeleiding werd het startveld voor de laatste keer opgezocht, waarbij foute hits en klassieke fragmenten op hoog volume te genieten waren.
Aangekomen bij de startlijn zegt de omroeper nog even: “Harmen, jij was gisteren jarig he? Heb je een leuk feestje gehad?” Deze opmerking wordt nog even onder luid gejuich ontvangen en dan is het weer zover. “Jongens focus!” klinkt het, “Inderdaad, focus. Teams klaar? 3, 2, 1, start!” Heat 3 ging goed van start en deed niks onder voor de zaterdagraces, maar toch weer die kankergrote vis langszij. “Het mag jongens, maar hij mag niet uitlopen!” Tandje erbij dus, plak bij hem op zijn kont. Ondertussen werd de rest van het veld op de opzwepende tonen van onder andere Atlantis in hoog tempo ingehaald. Door de gedraaide wind stonden er voor de haven flinke golven die dwars inkwamen, dus konden we nog even laten zien dat het wel degelijk voordeel heeft om op zee te trainen.
“Nummer 142, Gouteyck, ook jullie finish.” De magische woorden, dit was het. Snel de chauffeur de kant op om de bus en de trailer op te halen, en een paar man om het slaapschip op te ruimen, de rest door naar de sluis en de kraanlocatie. De sloep op de trailer gezet, wat gezien de restpromillages redelijk soepel ging, en terug naar het slaapschip om de spullen te pakken. Nog even snel naar de tent voor de uitreiking, bus inladen, sloep aankoppelen en terug naar het mooiste eiland van Nederland. Onderweg werden de uitslagenlijsten al opgezocht en dat leverde het volgende op:
- De Egbert Wagenborg wist ondanks een sterk verval de 6e plaats in het damesklassement te behouden
- De Gouteyck won met een verval van slechts 24 seconden nog 2 plaatsen en eindigde op de 5e plaats
- De Cornelis Douwes verloor 6 plaatsen ten opzichte van de eerste race en besloot op een 25e plaats
- De Rijp had, zeker zaterdag, hele goede zaken gedaan tijdens de voor velen eerste wedstrijd ooit. Het team eindigde met een wattage van 65.5 op de 33e plaats
- Vlak daaronder bleek de V12 van de Kerwood een langzaamloper, maar toch goed voor de 37e plaats
- De Houtman besloot het rijtje Terschellinger teams met de 45e plaats
Na een korte culinaire stop in Harlingen een trekhaak geregeld voor de sloep, om vervolgens in de bar van de Friesland onder het genot van enkele goudgele rakkers het afgelopen weekend nog eens grondig na te bespreken, en plannen te smeden voor de rest van de avond. Onder het motto: “vanavond hoef ik toch niks te versieren” werd de nog naar bier stinkende sponsorkleding weer aangetrokken en koers gezet naar Café de Zeevaart, om het weekend goed af te sluiten. Dit motto werd door de meesten gehonoreerd.
Al met al kunnen we zeggen dat het een bijzonder geslaagd weekend is geweest, en ik denk persoonlijk dat het roeivirus er bij de nieuwkomers goed in zit. Tot volgend jaar!
Jelle de Vries
#gaanvoorgout #allesvoordefoto #bijnageneukt #dakkatrol #heeeeeee #nichtjevandoutzen #stuurmanheefthetpalavergemist #strakbooord