Gouteyck
Vrijdag 2 november, met de nodige zenuwen wordt de wekker uitgezet, de tas nog eens nagelopen, een laatste les lading sjorren, want officieel is het natuurlijk nog gewoon een lesdag, nog eens de tas nalopen, en dan maar aan boord van de wit/blauwe monsters van Rederij Doeksen. De Gouteyck was inmiddels al richting Muiden gebracht, en ook de Wagenborg en de Houtman worden richting het midden des lands gereden. Als alle sloepen weer nat van onder zijn, wordt de bagage op het slaapschip gebracht, en plaats genomen bij Graaf Floris V van Muiden. Alhier wordt het op één na mooiste weekend van het jaar afgetrapt.
Traditiegetrouw in het eerste weekend van november, belooft de 27e editie van Muiden Pampus Muiden, dit jaar met het motto “I ampm”, weer een groot feest te worden. Onder het genot van een uitgebreid stamppotbuffet, inclusief de bijbehorende spekjes, gehaktballen en worsten, beginnen de eerste vage herinneringen van vorige edities te komen. Als ook de nieuwe roeiers lekker zijn gemaakt, de magen gevuld zijn, en de laatste spa rood achter de kiezen ligt, wordt weer koers gezet naar slaapschip “Josina Elisabeth”, waar met een kalm achtergrondmuziekje de berekeningen worden uitgevoerd en de avond betrekkelijk vroeg besloten wordt om de volgende dag fit aan de start te verschijnen.
Zaterdagochtend staat de wekker om 8 uur, echt slapen is er niet bij geweest, maar de rust was wel solide. Onder wederom kalme achtergrondmuziek wordt stevig ontbeten, om voldoende energie naar binnen te werken voor de aanstaande wedstrijd. Na 30 eieren, liters koffie, meters brood en meerdere pakken melk zijn de magen gevuld, en kan de wedstrijd wat ons betreft beginnen. De sloep wordt opgehaald van achter de sluis, en klaargemaakt voor de race. Om 10:30 uur is de eerste damesstart, en omdat MPM traditiegetrouw de dames en heren los van elkaar laat racen, hebben we de mogelijkheid om de dames van de Wagenborg aan te moedigen. Zij roeien vandaag hun vierde wedstrijd in het kuikenklassement en doen hiermee een gooi naar het kampioenschap in die klasse. Als zij, en het grootste deel van het damesveld gepasseerd zijn, trekken we ons terug naar het slaapschip, om de laatste voorbereiding te plegen.
Pak hem beet drie kwartier later komen de dames de haven weer in, en onder luide aanmoediging trekken ze hun rooie monster naar de finish. Vrij snel daarna betreden wij onze eigen sloep, worden handvaten opgeschuurd, leertjes ingevet en waterflesjes klaargelegd. We brengen de sloep achter de startlijn en wachten tot het veld voor ons vertrokken is. Nog even snel tegen de kant voor een laatste zenuwplasje, en dan maken we ons op voor de start. Een minuut voor ons starten de Kerwood en de Hes, beide zijn, net als de Gouteyck, stersloepen, en beiden worden gezien als de eerste prooi in de jacht op de rest van het veld. In onze startgroep treffen we 2 teams van havenloodsen; die van Rotterdam Rijnmond in de Lootsman en die van Amsterdam IJmond in de Laura G.
Onder de startlijn wordt het stokje wat de stuurman moet vasthouden doorgegeven, en leggen we de sloep recht, om zo goed mogelijk weg te komen. De adrenaline giert inmiddels door de lichamen, en dan komen voor het eerste maal de magische woorden: “Teams klaar? 3, 2, 1, Start!” Met korte, krachtige klappen brengen we de sloep op snelheid, waarna de lengte in de slag gebracht wordt. Beide loodsenteams zijn in geen velden of wegen te bekennen, terwijl we met een bloedgang richting Pampus stomen. Al gauw gaan we bovengenoemde stersloepen voorbij, terwijl in een ooghoek de kop van het veld alweer bezig is aan de terugtocht. Bij Pampus aangekomen is het tijd voor een heel snel slokje, en dan gaan we op de terugweg.
Net voor de laatste boei van Pampus willen we 2 sloepen inhalen, maar de achterste van die twee loopt ondertussen de voorste ook op, en komt dus naar buiten zetten. Het feit dat deze verder naar buiten komt dan geanticipeerd resulteert erin dat de riemen elkaar raken, en we alleen maar dichter naar die andere twee sloepen vallen. Dit kost ons waardevolle seconden, maar gelukkig weten we al snel het ritme weer op te pakken. We vlammen tegen de wind in terug naar Muiden, en halen meer en meer sloepen in. Als het wrak in de haven voorbij komt weten we dat het nog een klein stukje is, en kunnen we helemaal losgaan.
40 minuten en 57 seconden na het startsein klinkt de toeter ten teken dat we gefinisht zijn. Nog
voordat we de sloep fatsoenlijk aangemeerd hebben en terug kunnen keren bij het slaapschip heeft de organisatie de tijden en wattages bekend gemaakt, waarvoor hulde. Uit de uitslagen blijkt dat we ons met een vermogen van 100.9 watt op de vierde plaats hebben genesteld, op zichzelf een mooi resultaat, maar met de Serdon, Azorean High en Grutte Bear binnen handbereik is er maar een conclusie: het moet harder. Hoeveel harder vraagt u? Als we er 22 seconden af weten te snoepen evenaren we de huidige nummer 1, alles wat we daarna nog sneller gaan is pure winst.
Met dat in de kontzak trekt eenieder zijn eigen plan, maar niet voordat we de dames hebben toegejuicht voor hun tweede heat. Eten, drinken en slapen voeren tijdens deze pauze de hoofdmoot van de activiteiten, terwijl de bevindingen van heat 1 worden uitgewisseld met het team van de Arad. Die konden hier in Muiden nog een gooi naar het kampioenschap in de eerste klasse konden doen, maar bij hun ging de eerste run niet helemaal naar tevredenheid.
Als de dames inmiddels weer binnen zijn, zoeken we de sloep weer op en maken we ons op voor heat 2, met hele duidelijke opdracht dat het nog een klap harder moet dan de eerste run. Als we weer aan de beurt zijn om te starten, staat iedereen op scherp, de blik gaat op oneindig, en de gevleugelde woorden “we gaan gewoon vies hard vegen” worden nog maar eens herhaald. “Teams klaar?” Focus erop. “3, 2, 1, Start!”. Wederom liggen we met een paar rake klappen voor op de loodsenteams, en wederom lopen we hard in op de startgroep voor ons. “We gaan zo de Kerwood voorbij mannen, laat je niet gek maken en roei gewoon je eigen wedstrijd.” Gezien het feit dat een aantal bekenden in die sloep roeien, geen loze opmerking van de stuurman. En toch, toch gaat er nog een klapje bovenop als we langszij de zwarte stersloep komen.
Desondanks blijven de slagen lang, blijft de snelheid goed en is letterlijk iedere klap raak. We zetten de draai rond Pampus weer in, nemen weer en snel slokje, en maken ons op voor de terugreis. De wind is inmiddels iets toegenomen, en dat is te merken. Er wordt goed op gereageerd, de klappen blijven krachtig, dit voelt goed. Nu nog afmaken. In de haven van Muiden bleek de meegenomen toeter zeer behulpzaam, en we vlammen met een bloedgang voor de tweede maal over de finish.
Wederom is de organisatie erg snel met de uitslagen, maar ze bedachten zich vervolgens dat er hier nog het een en ander uitgevochten moest worden op algemene klassementen, dus werden de tijden en vermogens ook weer heel snel offline gehaald. Gelukkig was er iemand met de helderheid van geest om een screenshot te maken van de bovenkant van de lijst. Hierop stond dat we heat 2 hadden afgelegd in en tijd van 40 minuten en 26 seconden, wat samenhangt met een wattage van 106.6, en belangrijker: genoeg om de tussenstand aan te voeren. Uiteraard moest hierop geproost worden, waarbij al grappend gezegd werd dat we het pils deze avond maar moesten laten staan.
Maar goed, we blijven natuurlijk studenten, dus als er iets is waar we bijzonder slecht in zijn is het bier laten staan, zeker als het fust al aangeslagen, doorgetapt en wel staat te wachten. Na een paar goudgele rakkers werd het langzaamaan toch tijd om Graaf Floris weer op te zoeken om een goede bodem te leggen voor de aanstaande feestavond, maar eerst moesten we nog langs de tent, om de uitreiking van de FSN-jaarprijzen bij te wonen. De Wagenborg had, zo bleek achteraf, beslag gelegd op de tweede plaats in het kuikenklassement, maar ze mochten door een fout van de kuikencommissie het gouden bootje in ontvangst nemen, om dus later te horen dat die helaas niet voor hun was weggelegd.
Als het bier en de spareribs op tafel staan en iedereen zich hier smakelijk aan te goed doet, valt de vraag wie nou eigenlijk de jongste van het gezelschap is. Heel voorzichtig gaat er vanuit het team van de Houtman een hand de lucht in, waarop luidkeels wordt verkondigd dat hij toch maar even moest speechen. Nadat de toch wat onzekere eerstejaars zijn speech afrondt, valt het algemene oog op de oudste van het stel, en wel in de vorm van oud-stuurman Jouke, die bij wijze van reünie ook maar even was komen kijken. Als hij, en nog enkele andere oudgedienden, hun trots geuit hebben, wordt besloten dat we nu toch zo lekker bezig zijn, dus worden er willekeurige namen door de zaal gebruld, totdat we er echt genoeg van hadden. Ondertussen zijn alle botjes op vakkundige wijze van het omringende vlees, en doen we nog een laatste biertje voordat we de tent opzoeken.
In de feesttent wordt maar eens te meer bewezen dat het van wezenlijk belang is dat de lever ook in topconditie is, want het lijkt haast wel of er een dijk is doorgebroken zo hard als het bier vloeit. Wat er verder voor capriolen zijn uitgevreten houden we veilig opgeborgen achter het motto: “What happens in Muiden, stays in Muiden”.
Zondagochtend, het moment dat je je voor de zoveelste keer afvraagt waar we nou eigenlijk mee bezig zijn. Gelukkig wordt die twijfel gauw weggenomen door de rijke verhalen van de afgelopen avond, en onder het genot van een bak koffie, al dan niet met een kleine toevoeging, worden de overgebleven brood en eieren naar binnen gewerkt. Even later komt er een bruine papieren zak door het trapgat, met daarin een stapel cheeseburgers en chili chickens die een aantal teamleden gescoord hadden bij de Mac in Diemen.
Met het ontbijt, een zooitje pijnstillers en heel veel water achter de kiezen stellen we ons nog een laatste keer op op het voordek van het buitenste slaapschip, om de dames voor de derde keer dit weekend een duw in de rug te geven. Als ze drie kwartier later weer de haven binnenlopen wordt het voor ons ook langzamerhand tijd om te gaan installeren, zeker aangezien het meeste meer tijd in beslag nam dan gebruikelijk. Als we eenmaal zitten is het wachten, lang wachten tot we weggestart worden, maar dat geeft ons wel de kans om de wedstrijd nog een keer goed voor te bespreken. De zondag is voor de Gouteyck al vaker het geheime wapen gebleken, en dat kunnen en moeten we hier en nu nog een keer bewijzen. De uitgangspositie die we nu hebben is mooi, maar we hebben nog helemaal niks.
Die gedachte maakt ons alleen maar fanatieker, en we staan dan ook stijf van de adrenaline, als de stuurman voor het laatste maal het stokje krijgt aangereikt. “Teams klaar? 3, 2, 1, Start!” De start is angstaanjagend goed, nu de cadans vinden en volhouden. We zijn amper het havenhoofd gepasseerd als we de Hes al te pakken hebben. “Snelheid is goed” krijgen we te horen, “maar het slagtempo is wat hoog.” Langer 
maken dus, zeker met de wind mee geldt: lange halen snel, snel thuis. Ook de rest van het veld komt rap dichterbij, en voor het laatste maal dit weekend draaien we bakboord uit, om Pampus heen. De nog steeds zuidelijke wind komt weer over de sloep heen, en we jagen de zwart-rode Lady terug naar het vaste land. Dit is het allerlaatste stukje van dit jaar, nu mag echt alles eruit. Voordat we het weten liggen we weer tussen de havenhoofden, en kan het verstand, voor zover dat nog niet het geval was, helemaal overboord. Het aller- allerlaatste stukje, het is afzien, maar dan is daar eindelijk de toeter, de toeter die aangeeft, dat MPM 2018 er alweer op zit. Het roeiende gedeelte althans.
Na op adem gekomen te zijn, en het Duracelletje weer een beetje opgeladen te hebben, zetten we de chauffeur op de kant en gaan we via de sluis door richting de kraan. De sloep komt weer op de trailer, we maken het hele zooitje reisklaar en dan keren we terug naar het slaapschip, om daar een begin te maken aan het opruimen van wat gerust een teringbende genoemd mag worden. Als dit enigszins gelukt is, begeven we ons naar de tent om daar de prijsuitreiking bij te wonen.
Omdat er nog sloepen in de kraan hingen, werd begonnen met de prijzen voor de gigs, en vervolgens per klasse de top 3 naar voren gehaald. Het eerste Terschellinger succes viel in de Dames Hoofdklasse, waar de Wagenborg de derde plaats had bemachtigd. Vervolgens mocht de Arad zich melden op het podium, maar voor welke plaats, daar was de organisatie nog niet helemaal uit. Die gekke eilanders hadden namelijk het lumineuze idee gekregen om -jawel- van sloep te ruilen met directe concurrent Murk, die op zaterdag hun kampioenschap in de eerste klasse hadden verzilverd. Plekken 1 en 2 waren dus voor de Arad en de Murk, en ze mochten zelf uitvechten wie met welk beeldje naar huis ging.
Toen was het tijd voor het belangrijkste lijstje: de top 3 van de Heren Hoofdklasse. We 
wisten dat we hard geroeid hadden, veel meer dan dit had er niet in gezeten. Op de derde plaats werd de Azorean High genoemd, wat niet geheel als een verrassing kwam. De tweede plaats werd opgeëist door thuisteam Orkaan, wat in het team toch al voor een lichte jubelstemming zorgde. “En de eerste prijs in de Heren Hoofdklasse is voor de GOUTEYCK!!!!!” Uitzinnig bestormen we het podium, de Mammoet-vlag wordt uitgevouwen en we poseren voor de foto. Onderweg terug nemen we de nodige felicitaties in ontvangst, terwijl de prijsuitreiking nog even doorgaat. MPM heeft naast de prijzen per klasse ook nog een prijs voor de beste sloep overall, dus we mogen nog een keer het podium op, deze keer met het verzoek om een beetje voorzichtig te doen, omdat het allemaal toch wat vervaarlijk begon te bewegen.
Nadat we nog wat praatjes gemaakt hebben hier en daar, keren we voor de laatste keer terug naar het slaapschip, om de spullen op te halen, het laatste bier uit de wisselbeker te drinken, en de reis terug naar Terschelling af te trappen. Sloep aanhaken, radio standje snijbrander en vol gas naar Harlingen, om daar, voor de tweede keer vandaag, een maaltijd van chef Ronald te scoren. Aansluitend stappen we aan boord van de Friesland, zoals gebruikelijk meteen bakboord uit de bar in, om daar de trend van het afgelopen weekend nog even voort te zetten. Op Terschelling aangekomen heeft een deel nog steeds dorst, dus wordt besloten om de beker nog even te gaan showen bij de Zeevaart, waar op dat moment een restant van de hardlopers van de Berenloop staat. Gezien het formaat leverde dat een hoop leuke reacties op, en toen een aantal leden van het Gouteyck-team van 2015 er lucht van kregen dat de Pampus Rond bokaal terug op Terschelling is, was het feest compleet.
@Jelle de Vries
Wagenborg
Vrijdag 2 november begon het welbekende weekend, Muiden Pampus Muiden 2018. Een weekend waar iedereen al een jaar lang naar uitkijkt. ‘DE’ afsluiting van het roeiseizoen.
Vrijdagmiddag vertrok het grootste deel van het ons team met de boot van 12:30 naar Harlingen. Op de boot werd door onze trouwe mascotte appeltaart met cranberry’s aangeleverd. Met een kopje koffie erbij begon het weekend dan ook voortreffelijk. Na aankomst sprongen we met zijn allen in de bus om nog een boxje en wat eten in te slaan om de reis zo comfortabel mogelijk te maken. Daarna snel verder naar Muiden. Aangekomen zoeken we ons slaapschip op, de ‘Frans Horjus’. Samen met de eilander stersloep de Kerwood delen we dit weekend het schip.
We leggen onze spullen aan boord van de Frans Horjus en gaan dan snel naar het kranen toe. Als de sloep eenmaal in het water ligt lopen we weer terug waarbij het avondeten al op ons wacht. Een vol bord macaroni met Ice Tea. Geen bier, want we moeten morgen natuurlijk wel presteren. Na traditiegetrouw verschillende zeemansliederen te hebben gezongen onder begeleiding van de trekzak werd al gauw besloten om onze hutten op te zoeken.
Zaterdagochtend stond de wekker om 8 uur. De sloep ging door de sluis en werd op een mooi plekje vlakbij de start aangelegd. Daarna snel naar het schip om te ontbijten. Eieren werden gebakken en broodjes gesmeerd. Om 10:39 was onze start, samen met de Baron van Ghent (onze directe concurrent). De zenuwen waren ondertussen te hoog om te meten. We hadden een doel en dit moest behaald worden. Wanneer de Paardenkreek (een andere directe concurrent) vertrekt roeien we naar de startlijn toe. Het touwtje wordt doorgegeven. Dan begint het aftellen. ‘3,2,1, start!’. We beginnen we met onze eerste 3 korte klappen waarna we 7 hele lange klappen doen om de sloep op gang te brengen.
De start is goed! De focus is aanwezig en we liggen mooi naast de Baron. Onder luid gejuich vertrekken we richting Pampus. Hier draait het om, 7,5 km knallen! Wanneer we langs het slaapschip van de Gouteyck racen krijgen we de laatste aanmoedigingen mee voor de rest van de route. ‘Deze is voor jullie!’ zegt onze stuur, waarna we allemaal een tandje erbij doen en gaan. Het liep lekker. Er zat kracht achter en voordat we het wisten lagen we al naast Pampus. Snel een slokje water en door. Helaas moesten we inhouden door de hoeveelheid sloepen die aan de andere kant van het eiland in elkaar begonnen te weven. ‘Spaar je krachten voor nu, zodat we die zo kunnen gebruiken’. Niets is vervelender dan inhouden wanneer je juist alles wilt geven. Maar toen mochten we weer. Alsof we uit de startblokken werden gelanceerd gingen we. Na een paar rake klappen waren we weer volledig op tempo en zochten we onze cadans op. Bij de haven pier aangekomen wisten we dat het niet lang meer duurde. Niets bleef gespaard. Met een wattage van 55,3 was het prima. Maar niet goed genoeg. Onze concurrenten hadden het beter gedaan.
We legde onze rode lady vast waarna we moesten haasten. Snel warme kleren aan en dan naar 
ons mooie aanmoediging plekje toe, het slaapschip van de Gouteyck. De Houtman, een team dat bestaat uit bijna allemaal 1e jaars, kwam voorbij en niet lang daarna ook de Terschellinger sloep de Arad. Nog even wachten op de Kerwood en de Gouteyck en daarna naar het schip waar de soep al warm was en de broodjes al klaar stonden. Nu de buikjes weer gevuld zijn nog even de laatste aanmoedigingen voor de heren teams. Om 14:09 was de volgende start. Misschien toch nog even snel een dutje doen? Nee, te veel spanning. Dan maar geduldig wachten totdat we weer mogen.
Wegens omstandigheden hadden we de 2e wedstrijd een invaller nodig. Gelukkig hoefden we niet ver te zoeken. ‘Daar gaan we weer, een nieuwe!’ wordt er nog even gegrapt. Maar dan stappen we de sloep in en begint het hele riedeltje weer opnieuw. Handschoentjes worden aangetrokken, kussentjes worden nog beter vastgemaakt en de laatste zenuw slokjes zijn een feit. De toeter klinkt en we roeien langzaam naar onze startplaats. We wisten dat we het beter moesten doen dan de vorige wedstrijd. Maar we hadden een tactiek. Met een sloep van een gemiddelde leeftijd van 19 jaar (waarmee we nog maar anderhalve maand in deze opstelling samen trainen) waren we fit. Herstel gaat snel en daar konden we van profiteren. Met frisse moed begonnen we dan ook aan de wedstrijd.
‘3,2,1, start!’ klonk het. Daar gingen we. De start was niet perfect waardoor we al een paar kostbare meters hadden verloren. Maar 
dan herpakken, en onder luid gejuich van onze vele supporters kwamen we weer een stukje beter in het veld te liggen. En dan door. Dit tempo vasthouden. Zo constant mogelijk, iedere slag telt. Pampus kwam langszij en de eerste slokjes werden uitgedeeld. We waren Pampus rond en begonnen aan de terugweg. De wind was wat toegenomen maar daar hadden we vrij weinig problemen mee. De slag werd wat korter en het tempo ging iets omhoog. De wedstrijd van die ochtend was ondertussen aardig te voelen maar we gingen door. Het welbekende motto ‘dood gaan we toch wel’ schoot eenieder door zijn hoofd. De pier was in zicht. Op naar de slaapschepen, en belangrijker de finish. De finish toeter ging. Functioneren was zo goed als onmogelijk.
Door de timer die we zelf mee hadden wisten we de tijd. Het was slechter dan vanmorgen. ‘Maar er was ook meer wind’ zeiden we tegen elkaar. Hopen, altijd blijven hopen. De uitslagen stonden weer snel online. En ja hoor! Beter dan de Paardenkreek. Maar was het genoeg om het kuikenklassement te winnen? Waarschijnlijk niet. Dan maar ons verdriet weg eten met de appeltaart die we van familieleden kregen. Dat werkte aardig.
Toen begon ook de 2e heat voor de heren. Dus de stembanden werden weer aangescherpt om aan te moedigen. Eenmaal terug werden de eerste paar biertjes uitgedeeld en ging het douchewater lopen. Langzamerhand zochten we het slaapschip van de Gouteyck op om daar een paar biertjes te delen. De sfeer bij de heren zat er goed in. Ze waren namelijk eerste in de tussenstand van het klassement. Ondertussen kwam er een bericht online dat we boven de Paardenkreek waren geëindigd met het kuikenklassement. Dat zou inhouden dat we het kuikenklassement hadden gewonnen op basis van de voorgaande wedstrijden. Oftewel; we moesten om 7 uur in die tent staan. Want je weet het maar nooit. Gelukkig begint de prijsuitreiking meteen met het kuikenklassement bij de dames. Het is bijna te mooi om waar te zijn als we op het podium worden geroepen om die gouden kuikensloep op te halen. Het is ons gelukt! Eerste in het kuikenklassement!
Nog steeds vol ongeloof liepen we naar restaurant Graaf Floris om daar samen met de Gouteyck en de Houtman te genieten van de spareribs. Het was weer een gezellige avond vol met speeches en bier. De Zeevaartschool sloepen hadden het die dag goed gedaan. Iets om te vieren. Na onze buikjes rond te eten en drinken liepen we nog snel naar het slaapschip om onze prijzen een mooi ereplekje te geven. De pot werd gemaakt en de bierriem opgehaald. Op naar de feesttent.
Helaas kwam er rond een uur of half 12 een bericht online waarin stond dat er een berekeningsfout was gemaakt. We waren toch 2e geworden, en de Paardenkreek was 1e in het Kuikenklassement. Wat is dit balen. Wat een tegenslag.
Zondag, een nieuwe dag, nieuwe kansen. Met de spierpijn van gister probeerde iedereen zo goed en zo kwaad als dat kon uit zijn bed te komen. Aan het ontbijt kwamen we erachter dat we een half uurtje eerder moeten starten. Oeps. Snel omkleden en de laatste mensen uit bed slepen. ‘Nog maar 1 keer, dan zit het er op’ denk je de hele tijd. Voor de laatste keer roei je naar de andere sloepen toe. Proberen je spieren een beetje los te maken en jezelf warm te houden. Dan moet je bijna. Touwtje doorgeven, de laatste bemoedigende woorden worden uitgedeeld. ‘3,2,1,start!’ Verstand op nul en gaan. De wedstrijden van gister waren te merken. Maar met behulp van de aanmoedigingen kwamen we op gang. Daar gingen we dan. Nog 1 keer die 7,5 km roeien, alle laatste restjes moeten op. Ook onze stuur vraagt ons om de laatste keer tot onze max te gaan. En dat doen we dan ook. ‘Pijn is tijdelijk’. De sloep begint weer op gang te komen. Pampus rond en weer op de terugweg. Wonder boven wonder halen we nog steeds sloepen in en gaan we eigenlijk nog best wel hard. Vanaf de pier horen we voor de laatste keer het gebrul van de mensen. Roeien naar het geluid. We kunnen nog mooi voor de finish een sloep inhalen en dan zit het erop. De toeter gaat. MPM 2018 is zo goed als een feit.
We roeien meteen maar door naar de sluis. Terug naar het slaapschip voor zelfgemaakte snert. Toen werden de mannen aangemoedigd voor hun laatste wedstrijd. Daarna ging een deel van het team de sloep naar het kranen roeien. Een paar bleven achter om het schip schoon te maken en spullen in te pakken. Daarna het bordje en hesje inleveren en doorlopen naar die mooie sloep. Daar werd de rest van het team afgelost die al een poosje lagen te wachten. Het kranen ging verder soepel en de sloep lag al snel op de trailer. Binnen no time werd alles vastgezet en was de lady weer klaar om terug naar huis te gaan. Terug bij het slaapschip werd er nog meer taart gegeten.
Rond half 5 waren we in de tent te vinden voor de prijsuitreiking van dit weekend. De algemene klassementen, Speedcups etc. Vanwege de hoeveelheid sloepen, en ook door de gigs, duurde het lang. We waren allemaal aan het wachten tot de heren hoofdklasse werd opgenoemd. En toen uit het niets ‘Egbert Wagenborg’. Euhhh wat? De Gouteyck duwt ons het podium op. Wat blijkt, we zijn 3e in de hoofdklasse! Nog verbaasd kijkend krijgen we een prijs in onze handen geduwd en worden er foto’s genomen. Dit had niemand verwacht. We waren allemaal zo gefocust op dat kuikentje. Maar op 3e in de hoofdklasse mogen we trots zijn. Dat is gewoon ontzettend goed. Toch een mooie afsluiter van dit bijzondere weekend. Snel daarna werd de Gouteyck naar voren geroepen omdat ze 1e zijn geworden van de heren overall. Ze krijgen een hele mooie drinkbeker in hun handen geduwd.
Dan is het toch tijd om snel de bus in te stappen. We hebben namelijk wel een boot te halen. Nog even een pitstop bij die grote gele M. In de bar van de Friesland werden de prijzen in het zicht gezet en begon de tap te stromen. Desondanks het uitputtende weekend werd er niet minder gedronken. Weer aangekomen op het eiland werd ofwel het bed ofwel de kroeg opgezocht.
Het was weer een geslaagd weekend, vol vreugde en vermoeidheid.
@Iris van den Hoek