Gouteyck
Met de Slag om Makkum twee weken achter ons, was het vandaag, zaterdag 6 oktober, alweer tijd voor de laatste wedstrijd die telt voor het klassement: de Langweerder sloepenrace. Op de Langweerder Wielen en de omliggende sloten wordt seizoen 2018 beslist, dus de opdracht was duidelijk: hard roeien.
Even voor zevenen wordt de sloep aan boord van de Friesland gereden, net als de Wagenborg, Blue Whale, Kerwood, Arad en Houtman, waarbij die laatste wordt bemand door nieuwe eerstejaars, die pas sinds een maand roeien. In de salon komen de pannenkoeken en de taart op tafel, wordt koffie gehaald en zowel mentaal als fysiek voorbereid op de 15,5 kilometer die voor ons liggen. Ondertussen komen, zoals gebruikelijk, meerdere bekenden van andere teams even een praatje maken, en rekenen we nog snel even na hoe hard we nou echt moeten roeien.
In Harlingen aangekomen wordt de auto omgeruild voor de klaarstaande bus, de bagage ingeladen, het Foute Uur op standje snijbrander gezet en vertrokken naar het piepkleine dorp in Zuid-Friesland. Daar aangekomen laten we de sloep te water, parkeren we de bus om de hoek van de haven en gaan we ergens achterin liggen, om in alle rust voor te bereiden op de start, die gepland staat om 13:21 uur. Een babbeltje hier en daar met de concurrentie, toch nog even naar de winkel om de laatste inkopen te doen, alvast water en andere zaken klaarleggen voor gebruik tijdens de wedstrijd, en de laatste zenuwplasjes plegen. De startlijst biedt daarnaast voldoende ruimte om de overige Terschellinger teams nog aan te moedigen voordat we zelf de sloep in stappen.
Terwijl iedere minuut weer een sloep weggestart wordt, gooien we los, en dobberen we richting de startlijn. Als de Kerwood onderweg is hebben we nog 2 minuten, en komen we langzaamaan in de focus. We lijnen op met de kop precies op de startlijn, en de automatische startklok telt de laatste 5 seconden af. Met korte, krachtige klappen brengen we de sloep op snelheid, waarna de slag langer gemaakt wordt om in de juiste cadans te komen. Al snel draaien we om de eerste keerboei, en niet veel later wordt de eerste sloep al ingerekend, terwijl het najaarszonnetje goed haar best doet. Ook de Kerwood komt met iedere slag dichterbij. We duiken de eerste sloot in, wat kilometer nummer 2 al markeert. Nog voor de volgende bocht gaan we voorbij aan bovengenoemde stersloep, en kan het vizier op de volgende sloep: de Orkaan. De rondetijden liggen ver aan de goede kant van het schema, en de sloep loopt heerlijk, de slag is lang, krachtig en constant. Met andere woorden, het gaat prachtig zo.
We komen bij het eerste duo van bruggen, waar we aanzetten en keurig volgens het boekje laten lopen, eerst alleen stuurboord, dan weer aanzetten en beide boorden laten lopen. Na de brug pakken we snel het oude tempo weer op en vlammen we door richting de Goaiingarypster Puollen, die net over de helft van de wedstrijd liggen. We liggen nog steeds goed op schema, en zitten inmiddels op het roer van de Orkaan. “Even aanzetten mannen, dan pakken we die Orkaan en hebben we zo de binnenbocht!” klinkt het vanaf het achterdekje. En zo geschiede, de Muidense Heeren XIV worden gepasseerd, en ook aanstaand Nederlands kampioen Grutte Bear lopen we voorbij.
Dan door naar het tweede en laatste duo van bruggen, nog even aanzetten om te zorgen dat we voor de volgende sloep het gat in gaan, en dan weer beide boorden laten lopen. Achter de brug ligt echter een zware sloep, die vergeten waren na de brug het roeien weer op te pakken, waardoor eerst op halve kracht doorgestart moest worden, en kostbare seconden wegtikten. Eenmaal onder de A7 door begint het laatste stuk over de Langweerder Wielen, nog 2,5 kilometer vlammen, en dan zit het er weer op. Door de opgestoken tegenwind is de snelheid iets ingezakt, maar overall loopt de sloep nog steeds lekker. Op het meer valt ook te merken hoe het veld in elkaar gevouwen is, een voor een komen de sloepen voorbij wat alleen maar meer motiveert om door te zetten. Ook oudgediende Sjaak moest er bij zijn invalsloep aan geloven.
Als aan stuurboord de eerste keerboei weer verschijnt, weten we dat het niet ver meer is, verstand op 0 en gaan. Vlak voor de haven passeren we de Blue Whale, en we rammen richting de finish. Die wordt echter geblokkeerd door wederom een zware sloep, waardoor we de laatste meters slechts kunnen toekijken hoe de Lady over de finish glijdt. We banen ons een weg door de gefinishte sloepen naar ons plekje achter in de haven, waar we uitgeput op de kant klimmen. De complimenten van de meegereisde aanhang worden warm ontvangen, terwijl ook de meiden van de Egbert Wagenborg een kijkje komen nemen.
Langzaamaan beginnen we een beetje bij te komen, en als het hele zaakje weer gemobiliseerd is, roeien we richting de kraan om de sloep weer op de trailer te zetten. Om logistieke redenen vertrekt de sloep al richting Harlingen, terwijl de rest van het team via het douchegebouw café de Drie Zwaantjes opzoekt om de uitslag te horen. Die vertelt ons dat we met een tijd van 1 uur, 27 minuten en 23 seconden een vermogen hebben neergezet van 91,97 watt, wat goed is voor een vierde plek. Dit betekent ook dat we de vierde plaats in het algemeen klassement 2018 bemachtigd hebben, en we ons dus gewoon vierde van Nederland mogen noemen!
Trots als een pauw vertrekken we naar Harlingen, waar de sloep weer op de Friesland gezet wordt, en we bij binnenkomst meteen bakboord uit de bar in stappen. Daar zal het bier vloeien, de afspeellijst zorgvuldig worden samengesteld, en de wedstrijd tot in de kleinste details worden nabesproken. Zoals gewoonlijk zijn de twee uren naar Terschelling om voordat je “haal op, gelijk” kunt zeggen, en wordt er koers gezet naar Café de Zeevaart, waar het bier koud en wel op ons staat te wachten.
@Jelle de Vries
Wagenborg
Het was weer lang geleden sinds de Langweerder sloeproeirace. Met goede herinneringen van vorig jaar en een nieuwe challenge zaten wij om 7 uur weer op de boot. De voorbereidingen begonnen daar al met het overtollig pannenkoeken eten en de vlechten gemaakt door onze nieuwe aanwinst Eline, die vandaag haar eerste roeirace mag gaan roeien.
Om 9 uur de boot af gesprint omdat de man die ons een trekhaak aangeboden had snel naar zijn dochter moest die op dat moment aan het bevallen was. Toen we afgekoppeld waren de sloep aan het busje bevestigd en door onze persoonlijke chauffeur, Jelle de Vries, naar Langweer gebracht. Onderweg de vaste wagenborg playlist geluisterd en natuurlijk weer een foto gemaakt toen we voor de brug moesten wachten.
Rond 10 uur kwamen we aan bij de kranen en de sloep lag er weer snel in. Daarna met een sleepje naar de startplek gebracht waar onderweg Cecile haar telefoon zin had om een stukje te zwemmen, maar er achter kwam dat dat niet kon.
Eenmaal aangekomen werd het rustig aan doen en bereidden we ons voor op de wedstrijd. De moeder van Carolien kwam nog even langs om ons een pakketje af te geven, een heel lief berichtje van onze stuur die op het werk is, met snoepjes voor voor de wedstrijd en pleisters voor na de wedstrijd.
Om 12.33 was het dan zo ver, ons startsein. 3 korte slagen 7 langen en gaan met die banaan, of nouja sloep. Echter door een klein technisch foutje werden we de Waggelborg in plaats van de Wagenborg. Aangemoedigd door de Gouteyck en fans schieten we er alsnog vandoor de Langwarder wielen op. Waar de volgende fans (Gijs, Jorick en Willem) te wachten stonden met een hele mooie vlag, waar wij als Wagenborg Ladies een hele goede herinnering aan hebben. Snel weer verder, want die 15 kilometer roeien zichzelf niet. Na 3 kilometer worden wij jammer genoeg ingehaald door de Kaag 1, maar dit haalt onze spirit er niet uit, want we worden aangemoedigd door de ouders van Feije en Calvin. Met de baron van Gent nog achter ons staan wij perfect in ons veld. Op de 10 kilometer komt er een nieuwe motivatie, we kunnen de pulp fiction en de Mata Hari inhalen, snel aanzetten en dan zijn we er voorbij. Dan komen we bij de laatste brug aan. Hier komt de Kaag 1 weer in zicht, met de laatste kracht en de laatste aanmoedigingen van Jesper, Calvin, Willem Jorick en Gijs roeien we ons voorbij de andere sloepen en ook weer voorbij de Kaag 1.
Dan wordt het tijd voor de eindsprint. Met Langweer in zicht roeien wij onze laatste slagen. We horen een toet en onze stuurman Eric zegt riemen op, de strijd is voorbij. De sloep weer aangelegd en toen kwamen de opa en oma van Calvin langs om ons mergpijpen en bier te geven. Nog steeds zijn we daar heel dankbaar voor. Met het pilsje in de hand zijn we samen naar de finish gelopen om alle eilanderssloepen aan te moedigen. Wanneer die allemaal gefinisht waren, de sloep opgeruimd, uit het water gehaald en daarna gedoucht.
Toen iedereen gedoucht had zijn we er weer van door te gaan om een lekker diner te halen bij de McDonald’s. We mochten hier zelfs ons eigen ijsje tappen. Na het eten was het dan weer tijd om terug te gaan naar Terschelling. Een trekhaak geregeld voor de sloep en de bus teruggebracht en dan in de bar in de Friesland genoten van een gouden slok.
Het was weer een geslaagd dagje!
@Lisanna Postma
Houtman
Afgelopen zaterdag was het dan zo ver: onze eerste wedstrijd. We waren ontzettend enthousiast en vonden het ook wel een beetje spannend. Voor zeven roeiers en onze stuur was dit hun eerste wedstrijd. Vol enthousiasme hebben we vijftien kilometer in net iets minder dan twee uur afgelegd. We zijn uiteindelijk geëindigd op een zevende plaats waar we super blij mee zijn. We zijn onze concurrent van het eiland, de Blue Whale voor gebleven en weten zeker dat we de volgende wedstrijd nog meer kunnen knallen!
Op de Friesland van 19:55 is na een roeiwedstrijd altijd wel een feestje te vinden. In de avond van zes oktober was dit niet anders dan normaal. De Gouteyck zat er, de Kerwood, de Wagenborg… En waar was de Houtman? Die lagen allemaal diep te slapen op de banken in de salon. Volgende keer verwacht ik ook jullie in de bar, jongens 😉
Op dit moment zijn we al weer druk bezig met toetsen leren, maar we kijken uit naar de volgende wedstrijd op drie en vier november: Muiden-Pampus-Muiden.
Groetjes namens de Houtman!
@Amber Linssen