Gouteyck
Het is zaterdagochtend 13 april, uurtje of 6 in de ochtend als de wekker gaat. Na een lange winterstop, wederom een herindeling van het team, iets meer dan een maand trainen en een ouderwets korte nacht is het weer zover: de eerste wedstrijd staat op de kalender. Zoals ieder jaar wordt het seizoen door alle 13 Terschellinger sloepen afgetrapt in Harlingen, voor het grootste deel omdat de reistijd van de veerboot tot de kraan pakweg 3 minuten is. Na een vlot ontbijt en een knap sterke bak koffie wordt de klaarstaande tas nog een keer gecheckt en het haventerrein opgezocht. Daar aangekomen wordt de sloep aangekoppeld en aan boord van het MS Friesland gereden.
Eenmaal in de salon van bovengenoemde veerboot was de sfeer weer als vanouds. 13 teams aan boord, wat betekent dat er zo’n 125 man allemaal in hetzelfde schuitje zitten, en de sfeer is dan ook al snel aanwezig. De pasta, pannenkoeken, appeltaart en overige etenswaren worden vakkundig weggewerkt, en menig oude herinnering wordt opgehaald. De 2 uren zijn verbazingwekkend snel om, en vlak voordat de haven van Harlingen binnengelopen wordt, kunnen we nog een glimp opvangen van het wedstrijdwater, wat er gezien de voorspellingen nog rustig bij lag. De tijd zou leren of dit zo ging blijven.
Aangekomen bij de terminal kunnen we in een streep doorrijden naar de klaarstaande kraan, en niet veel later ligt de sloep aan de andere kant van de Waddenzee weer in het zoute water. Als het startbord en de routekaart zijn opgehaald, kan het wachten beginnen. Het weer toont zich wisselvallig, waar de vroege ochtend ronduit prachtig was, viel er nu af en toe een lichte bui, trok de koude oostenwind wat meer aan en werden we zelfs getrakteerd op een heuse sneeuwbui. Net voordat de eerste startgroep aan hun wedstrijd begon stappen we in de sloep, leggen we alles wat we denken nodig te hebben klaar, en gooien we los om de spieren wat op te warmen.
In de beperkte ruimte van de Nieuwe Willemshaven roeien we een paar keer op en neer, en zien we de directe concurrentie voor het eerst dit seizoen weer, terwijl zij ook aan hun voorbereiding begonnen zijn. Iedere 4 minuten starten er 8 sloepen, en 36 minuten na de eerste start is het onze beurt. De startgroep is niet de minste, met de Terschellinger concullega’s Schotse Vier, Kerwood en Benwyvis, en directe concurrenten Bergenvaarder, Twirre en Orkaan. Met de Harlinger Snurk is de startgroep compleet. Eeuwige rivaal Azorean High start 2
minuten later en zal dus ook snel in de nek komen hijgen. Voor de eigen startgroep is de briefing duidelijk: krachtig van start en als eerste om het groene havenhoofd heen draaien. De starter telt de laatste 10 seconden af, en we zijn vertrokken. De eerste klappen zijn mooi raak, en de eerste meters worden gemaakt, de concurrentie wordt voor het grootste deel achter ons gelaten. Alleen de Snurk weet zich naast ons te houden, waardoor we een ruimere bocht moeten nemen.
De ruime bocht kost ons een flink aantal meters, waardoor de Orkaan, Benwyvis en Bergenvaarder weer langszij liggen. We laten ons niet gek maken en roeien stug door, wat er al snel in resulteert dat we vooraan de groep liggen en op jacht kunnen naar de rest van het veld. De opgestoken wind duwt flink in de rug, en de golven brengen de sloep in haar element. Binnen de kortste keren komen de eerstvolgende sloepen in beeld, en met krachtige lange halen vliegen we richting de BO21. Naarmate we verder van de haven komen, zorgen het diepe water en de steeds verder aantrekkende wind voor steeds meer golven. Al surfend leggen we de laatste kilometers af, wat erg goed is voor de snelheid, maar ook voor de moraal. De Katwijkers moeten ondertussen hun uiterste best doen om hun Azorean High langs de Lady te trekken, maar ze krijgen het wel voor elkaar.
Aangekomen bij de keerboei, liggen we langszij een andere sloep, waardoor ook deze bocht niet optimaal genomen kan worden. Dat is echter niet ons grootste probleem, want de wind en golven die ons de eerste 7,5 kilometer zo ver vooruit hebben geduwd, daar moeten we nu weer 7,5 kilometer tegenin. De sloep begint te stampen, de krachtige lange halen worden verruild voor korte, net zo krachtige klappen met een veel hoger tempo, en het zoute water sproeit over de kop. Dit is het soort weer waar we als Terschellinger sloep op kunnen trainen, waar we ook op getraind hebben, hier moeten we ons voordeel uit halen. De relatieve snelheid ten opzichte van de overige sloepen is hoog, en we vechten ons door de golven.
Op de terugreis blijft het veld in een gestaag tempo voorbijkomen, en er komen zelfs sloepen voorbij die we volgens de berekeningen de gehele wedstrijd niet zouden moeten zien, een goed teken. Ook alle Terschellinger sloepen komen een voor een voorbij, en op een kilometer of 2 voor de haven krijgen we van de stuurman de melding dat er nog slechts 3 sloepen voor ons lagen, waarvan we er eentje nog gingen pakken. Tegelijkertijd werd de te roeien afstand ongeveer gelijk aan de afstand kardinaal slenk – haven Terschelling, oftewel hoog tijd om te gaan aanzetten. Ook de laatste sloep valt ten prooi, en als we weer om het havenhoofd heen draaien gaat het verstand op nul en gooien we alles eruit.
De toeter ten teken van onze finish werd, zo bleek later, wel degelijk geluid, maar is door ons nooit gehoord. Gevolg: We bleven gaan totdat we ons beseften dat de finish inmiddels een goeie 200 meter achter ons lag. Uitgeput maar zeer voldaan gaat de kracht eraf en valt de snelheid uit de sloep, we zetten koers richting de kade en de chauffeur stapt op de kant om de trailer te halen. Niet veel later staat de sloep weer op het droge, is ze klaargemaakt en kan er gedoucht worden.
Fris en fruitig betreden we het entrepotgebouw, alwaar het vloeibare goud al gretig genuttigd wordt. Na een visje danwel snackje van de lokale cafetaria is het even na zessen tijd voor de prijsuitreiking. In vrijwel iedere klasse is er Terschellinger succes, totdat de Heren Hoofdklasse aan de beurt is. Daar worden de Orkaan, Hjoed ’n Makkie 5.1% en Grutte Bear respectievelijk 3e, 2e en 1e. Als de gehele lijst uitgedeeld wordt blijkt dat we een zesde plaats overall hebben gehaald, maar die wordt al vrij dubieus als blijkt dat van in ieder geval 2 sloepen de roeitijd niet klopt, “hier is het laatste woord nog niet over gesproken.”
Maar eerst belangrijker zaken: Bier. De eilander sloepen keren terug naar het terrein van Rederij Doeksen, waar de meesten weer aan boord gebracht worden, en het grootste deel van de eerdergenoemde 125 roeiers in de bar van het MS Friesland belandt. Daar wordt het al gauw gezellig, en na 2 uren is de weg naar café de Zeevaart al snel gevonden.
Nu hoor ik u denken: “Huh? Nog een stuk verslag na de drempel van de zeevaart?” Ja. Want bij het schoonmaken en te water laten van de sloep zondagmiddag krijgen we bericht van de FSN. De uitslag van het Harlinger Kampioenschap is herzien, wat inhoudt dat we niet zesde, maar vierde overall zijn geworden! En misschien nog wel belangrijker: we hebben een tweede plaats in de Hoofdklasse verzilverd! Ondanks de aanwezige kater is de stemming opperbest, en met een uitstekende uitgangspositie gaan we toewerken naar de Slag om de Zaan, over minder dan een week.@Jelle de Vries
De Houtman
Het is kwart voor 7 in de ochtend. Iedereen is aanwezig in de nieuwe sponsorkleding van Holwerda. Er is een trekhaak geregeld en we gaan aan boord. Hier komt het bord met pannenkoeken uit de tas. De hoeveelheid daarvan deze wedstrijd was toch wel het dubbele van de andere sloepen. Na de pannenkoeken en een kopje koffie ging iedereen zijn eigen gang en bereidde zich voor op de wedstrijd.
Na twee uur op de boot kwamen we aan in Harlingen, waar we al snel aan het kranen waren. Na het kranen meerden we de sloep aan naast de Rijp. Toen was het wachten op onze stuur en de twee invallers. Eén van de invallers was een oude bekende van het team, Gabe. Vorig jaar is hij het Houtmanteam ook te hulp geschoten. Onze andere hulp was Edine uit de Danser van Harlingen, een local dus. Het weer was erg wisselvallig, van sneeuw tot zon. Maar nu de wedstrijd dichterbij komt werd het weer beter.
Toen we compleet waren en de sloep gereed, was het tijd om een stukje in te roeien. Daar lagen we dan, aan de start lijn. Onze grote concurrent de Rijp een stukje verder op.
Nog 3 minuten, nog 1 minuut, daar klonk om 12.42 uur het start sein.
De start was erg goed, we lagen direct al een stuk voor op een aantal van de sloepen waarmee we moesten starten. Toen draaiden we het haven hoofd uit en begon de strijd met de andere sloepen pas echt.
De polyester sloepen hadden moeite met de golven waar we in moesten roeien. Maar wij niet, wij hadden getraind en wisten wat ons te doen stond. Gang erin houden en blijven hangen aan die riem. Dit wierp zijn vruchten af, we gingen als een speer. Na ongeveer een uur roeien kwamen we bij boei 21, de boei van de draai. De draai ging erg soepel maar toen lagen we opeens bijna stil.
We hadden nu de golven tegen en dat viel niet mee. Gelukkig is onze reddingssloep gemaakt voor zulke golven. Dus we gaven de hoop niet op en trokken hem er doorheen. Het weer was inmiddels verslechterd, het was harder gaan waaien en de zon was verdwenen. Het was een hele strijd en de ene na de andere sloep begon water te scheppen. We waren in strijd met veel sloepen, sommige wonnen van ons maar anderen hadden wij.
Toen we halverwege de terugweg waren werden er sloepen terug naar de haven gesleept, ze konden niet meer verder. Dit gaf ons motivatie, want dat zou ons hoe dan ook niet overkomen. We zetten hem nog even extra aan om weer snelheid op te bouwen. Hier was alleen geen beginnen aan. Zodra je snelheid had en door twee golven heen was zette de derde je weer stil. Maar wij lieten ons niet kennen en gingen door. We zijn er bijna schreeuwde de stuur, nog even doorzetten. Dus dat deden wij.
Toen wij bijna in het haven hoofd kwamen keerde het weer zich tegen ons, het begon nog harder te waaien en te sneeuwen. Maar dit maakte ons niet uit, de finish was in zicht en we deden het goed voor de omstandigheden. Het haven hoofd, we wisten wat dit betekende. De golven zijn verdwenen en het is tijd voor het klassieke sprintje tot de Mids. Dit deden wij met al onze laatste kracht en haalden nog een laatste sloep in. Eindelijk over de finish na 2:38:46 uur. We waren kapot maar trots, gefinisht en voor deze omstandigheden met een resultaat om trots op te zijn. We meerden aan waar een biertje voor ons klaar stond.
Met ons biertje en overgebleven pannenkoeken in de hand was het wachten op de Rijp, gaan ze finishen of worden ze gesleept. Na even wachten kwamen ze binnen, ook zij hebben zich naar de finish gewerkt en het is ze gelukt. Nu was het tijd om met z’n allen bij te komen en de ervaringen te delen. Het was een wedstrijd om nooit te vergeten. Volgens sommigen zelf de zwaarste HKS ooit, een resultaat om trots op te zijn dus.
Tijd om te genieten van het weer dat beter was geworden, te kranen en wachten op de uitslagen. Vierde in ons klassement! Er was genoeg om te vieren deze dag. We gingen snel even wat eten en daarna kropen we op de MS Friesland, om ook met de andere Terschellingse teams de wedstrijd te bespreken. Daarna was het even opfrissen en tijd voor een feestje, niet te min omdat onze bakboord slag tijdens de wedstrijd 18 werd.
Het was een dag die we nooit zullen vergeten!
@Hielke Zuidema
De Rijp
Zaterdag 13 april 2019.
07:00 fris en fruitig zat iedereen aan boord van de ms Friesland voor onze eerste roeiwedstrijd van het seizoen. Na een stevig ontbijt van overheerlijke zelfgemaakte pannenkoeken kwamen wij om 09:00 in Harlingen aan. In Harlingen hebben we de sloep te water gelaten en de inschrijving van de wedstrijd geregeld. Na een goede lunch was het om 12:42 aan ons de beurt om te starten. Vol goede moed begonnen wij aan onze eerste wedstrijd. De eerste helft verliep voorspoedig. Iedereen kon het tempo goed bijbenen. Maar toen kwam de draai halverwege het parcours. Na deze draai hadden we flinke tegenwind en golven tegen de sloep. Dit bleek een stuk lastiger te roeien dan wij dachten. Ondanks de sneeuwbui die wij over ons heen kregen hebben wij niet opgegeven en de wedstrijd 3 uur na de start afgemaakt. Misschien niet de snelste tijd, maar voor ons weer een hele ervaring rijker. We kijken met een goed gevoel terug op een race die voor ons aardig zwaar was, maar die we ondanks alles als team wel hebben afgerond.
@Geert van Gameren